نگاه
تجربه و پوشش ضعف‌ها
رضا رویگری/بازیگر سینما و تلویزیون
سینما هم مثل هر جای دیگری نیاز به هوای تازه دارد. چهره‌های جدید، ایده‌های نو، موضوعات بکر و...
همان طور که مردم برای تنوع و ایجاد فضایی تازه، چیدمان خانه را عوض می‌کنند کارگردانان و عوامل سازنده فیلم هم گاهی برای القای نوبودن و نوشدن، استعدادهای جوان را به کار می‌گیرند و به دنیای نمایش معرفی می‌کنند.
بنابراین نه من و نه هیچ کس دیگری که با این فضا آشناست با کار جوان‌ها مشکل ندارد، بلکه همان طور که اشاره کردم ورود جوان‌ها به این عرصه موجب نوعی نوآوری و شادابی است. اما نکته‌ای که وجود دارد اینکه همواره باید مراقب بود چه در این زمینه و چه در موارد دیگر دچار افراط و تفریط نشویم.
نمایش، هنری است با ریزه‌کاری‌های فراوان و متأثر از مهارت‌ها و آگاهی در زمینه‌های مختلف.
در این حرفه هم تجربه، بسیار قابل توجه و در موارد متعددی کارساز است. مدت‌ها کار می‌برد تا یک بازیگر حتی با داشتن استعداد با فضای صحنه، همخوانی پیدا کند و حرکات و رفتارش در قالب دید مخاطب تعریف شود. اگر در توجه به جوانان و افراط در به کارگیری چهره‌های جدید، زیاده‌روی شود، عرصه را برای بروز تجربه‌ها و انتقال آنها، تنگ کرده‌ایم. گفته‌اند: «جهان مانند چشم و خال و ابروست/ که هر چیزی به جای خویش نیکوست» اگر در ساخت یک فیلم توازن و تناسبی میان استعداد، تجربه، مهارت و آگاهی برقرار باشد، کسانی که سال‌ها خاک صحنه خورده‌اند کم‌تجربگی‌ها را پوشش می‌دهند.
اما اگر چنین نباشد؛ یا پویایی و شادابی کار گرفته می‌شود یا ضعف بازی باعث افول و رکود می‌شود.
در برخی از کارها که کارگردان سعی در بازی‌دادن چهره‌های جدی داشته است، این وضعیت دیده می‌شود؛ یعنی بهادادن به فیزیک صورت موجب شده است سطح بازی آن قدر ضعیف باشد که کسی نتواند روند اجرای داستان را باور کند. به عکس در برخی آثار، کاملا مشهود است که یک یا چند بازیگر باتجربه به خوبی ضعف در فیلمنامه و حتی نقص‌های فنی مثل کادربندی‌های نادرست یا حرکت کند یا بی‌جهت و شتاب‌زده دوربین را به خوبی پوشش داده‌اند. جدا از همه اینها وجود بازیگران پیشکسوت، فرصت مناسبی برای رشد و جهش بازیگران تازه به صحنه آمده است.
