سخت‌جان‌ترین موجودات زمینی در ‌ماه زنده‌اند؟

تلاش برای یافتن حیات روی ‌ماه با شکست مواجه شد و حالا به‌جای آنکه موجود زنده‌ای روی قمر زمین یافت شود، گفته می‌شود موجوداتی از زمین توانسته‌اند به آنجا برسند و زندگی خود را در فضا ادامه دهند. فضاپیمای «برشیت» قرار بود با نزدیک شدن به سطح‌ماه نخستین سفینه خصوصی جهان شود که بر سطح این کره فرود می‌آید. ابتدای کار، همه‌‌چیز خیلی خوب پیش رفت، اما در‌ ماه آوریل ارتباط این فضاپیما با کنترل‌کنندگانش قطع شد. با این حال، این سفینه روباتیک همچنان به راهش ادامه داد، ولی در نهایت نتوانست شتاب خود را حین نزدیک شدن به سطح‌ماه کم‌کند و در نتیجه با آن برخورد کرد و متلاشی شد. به‌غیر از تجهیزاتی که این فضاپیما همراه خود برده بود که در اثر برخورد نابود شد، برشیت چند مسافر عجیب و غریب هم داشت؛ مسافرانی که حالا تصور می‌شود بر سطح‌ماه حضور دارند و همچنان به حیات خود ادامه می‌دهند!


  مسافران ماه
در فضاپیمای برشیت تعدادی موجود میکروسکوپی وجود داشت. در این سفر پیچیده و ناتمام چند‌هزار خرس‌آبی که از آن به‌عنوان سرسخت‌ترین موجود زنده شناخته‌شده روی کره‌زمین یاد می‌شود در فضاپیما بودند و حالا دانشمندان بر این باور هستند که خرس‌های آبی به سلامت روی‌ماه فرود آمده‌ و زندگی‌شان را روی‌ماه آغاز کرده‌اند! بنیاد آمریکایی «ماموریت آرک» که به‌دنبال ذخیره‌سازی نسل بشر است، اعتقاد دارد که این میکروارگانیسم‌های نامیرا شاید کمی از شدت شکست این ماموریت بکاهند. 
نووا اسپیواک، مؤسس این بنیاد که پشت قضیه ارسال خرس‌های آبی به فضا توسط برشیت بوده است، می‌گوید: «ما تنها به‌دنبال موضوع موجودات زنده باقی‌مانده از این ماموریت هستیم». البته گفته شده آنها در محفظه‌ای هستند که ممکن است بر اثر ضربه شکسته نشده باشد.

  آشنایی با خرس آبی
خرس‌های آبی از زمان کشف‌شان در قرن هجدهم، دانشمندان را مجذوب خود کرده‌اند. یک زیست‌شناس و کشیش آلمانی به نام «یوهان آگوست افارایم گوئتزه» این میکروارگانیسم‌ را در سال1773 کشف کرد. خرس آبی یا خوکچه خزه‌ای با نام علمی (Tardigrada) جانور آبزی کوچکی با 8پا است که به‌عنوان یکی از پیچیده‌ترین موجودات زنده روی زمین شناخته شده ‌است. آنها توانایی تطبیق‌پذیری عجیبی دارند و در محیط‌های خشک، مرطوب و در مناطقی مانند استوا، هیمالیا و... هم مشاهده شده‌اند. اندازه بیشتر این موجودات بین 3/0 تا نیم‌میلی‌متر است. اندازه بزرگ‌ترین خرس آبی جهان حداکثر به 5/1میلی‌متر می‌رسد. سرعت حرکت خرس‌های آبی بسیار کند است و از آنها به‌عنوان موجودات تنبل نیز نام برده می‌شود. آنها می‌توانند دمایی از صفر مطلق تا دمای نقطه جوش آب را تحمل کنند، ضمن آنکه قادرند مقابل پرتو خورشیدی، پرتو گاما یا پرتو یونی به میزانی چند‌صد برابر آنچه برای یک انسان مرگ‌آور است، زنده بمانند. در آزمایش‌های انجام شده، این موجودات موفق شدند در هلیم مایع یخ‌زده و همچنین در هلیم مایع جوشان با دمای 149درجه سانتی‌گراد زنده بمانند! خرس‌های آبی می‌توانند بدون آب و غذا حدود 10سال به حیات‌شان ادامه دهند. در سال2007، تعدادی از آنها به همراه فضانوردان به فضا برده شدند. فضانوردان در آنجا و برای مدت 10روز خرس‌های آبی  را در خلأ قرار دادند و سپس زنده به زمین بازگرداندند.

  زندگی روی ماه
لوکاس کاژمارک یکی از اخترشناسان و متخصصان لهستانی خرس‌های آبی شک ندارد که اکنون این موجودات بر سطح‌ ماه به زندگی خود ادامه می‌دهند. او در این خصوص به سایت اسپیس می‌گوید: «خرس های آبی می‌توانند فشاری معادل فشار برخورد یک سیارک با سطح کره‌زمین را تحمل کنند. بنابراین، انفجار کوچکی که منجر به نابود شدن فضاپیما شد، نمی‌تواند آنها را از بین برده باشد. البته آنها نمی‌توانند هیچ کلونی را تشکیل دهند، چون ماه، جو ندارد و آنها هم آبی ندارند. اما می‌شود این موجودات را به زمین بازگرداند و دوباره پس از تامین شرایط به فضا فرستاد».

  نگرانی دانشمندان
آلوده شدن ‌ماه نگرانی‌هایی را برای ستاره‌شناسان و دانشمندان فضایی به‌وجود آورده است.  آنها بر این باور هستند که محیط فضا باید برای اهداف علمی تقریبا دست‌نخورده باقی بماند. پس از آنکه آپولو11در پایان ماموریت سفر به ‌ماه میکروب‌ها و زباله‌های خود را در 96 بسته بر سطح آن باقی گذاشت، حالا اضافه شدن زباله‌های دیگر و همچنین خرس‌های آبی می‌تواند نگرانی‌هایی را به‌دنبال داشته باشد. در این میان برنامه‌هایی برای پاکسازی ‌ماه نیز وجود دارد که تاکنون عملی نشده است.