لذت خرید با چرخ‌دستی

زهرا رستگارمقدم


هوس خرید و لذت آن برای خیلی از ما در این خلاصه شده که اول هر ‌ماه سبد بزرگ و چرخ‌دار یک فروشگاه بزرگ را از ریل انتظار خارج کنیم و در راهروهای رنگارنگ دل بسپاریم به تفاوت‌ها و به معنی واقعی انتخاب کنیم. به هر آن‌چیز که تجربه نکرده‌ایم بر‌بخوریم و بخواهیم برای یک‌بار هم که شده آن را در لیست داشته‌هایمان اضافه کنیم. انتخاب برای خیلی از ما خلاصه شده در گزینش چیز‌های کوچک؛ این ماکارونی به جای آن یکی و این تن‌ماهی به جای یکی دیگر که بسیار آن را چشیده‌ایم. این شوینده که تخفیف خورده و این گوشت که با نرخ ارزان‌تری می‌توان در سبد انداخت. انگار برای چند ساعت هم که شده می‌توان در چند راهرو از محدودیت‌ها فاصله گرفت و به رنگ‌ها و طعم‌ها دل داد. تخیل کرد که چقدر می‌تواند زندگی زیباتر از همیشه باشد. انگار همین لذت‌های کوچک ماهانه است که قرار است ما را به زندگی امیدوارتر کند؛ امیدی کوچک در سبک زندگی تازه ما مردمان. اما چرا این دالان‌های در هم پیچیده شده ما را به‌خود امیدوار کرده‌اند؟ آیا این امید واقعی است. باید به این سبک زندگی خوش‌بین بود یا همچنان ما را با رنگی تازه فریب می‌دهند؟
هایپر یا بقالی، چرخ‌ جای زنبیل
بچه را گذاشته در سبد و از جلوی قفسه‌های خرید می‌گذرد؛ تصویری تکراری که چند سال پیش در فیلم‌های هالیوودی بسیار می‌دیدیم. حالا انگار در تلاشیم تا خود را در آن تصاویر بگنجانیم. دیگر انگار باید با آن زندگی که خیابانی دراز بود که زنی با زنبیل از آن می‌گذشت خداحافظی کنیم. حالا چند سالی است الگوی عرضه مواد در ایران فرق کرده است. فروشگاه‌های زنجیره‌ای هر بار انگار آدم را به خریدی تازه دعوت می‌کنند؛ تخفیف‌، تخفیف، تخفیف 20، 30، 50 و 70درصد. باید مجنون باشیم که تن به این دعوت‌ها ندهیم. انگار قرار نیست هیچ مغازه و بقالی کوچکی در زندگی روزانه ما باقی بماند؛ مردانی خوش‌رو با لهجه آذری که با نام کوچک می‌شد صدایشان کرد. باید به صف‌ها تن داد و برای هر راهنمایی دنبال لباس‌هایی یکدست گشت. باید خریدها را روی ریل چید تا از زیر دستگاهی خوانده شود و یک شماره آن پایین بیفتد و کارتی رد و بدل ‌شود و تخفیفی که نهایت رضایت شما از خرید خواهد بود. هیچ‌کس نخواهد فهمید ما اکنون خوشبختیم یا نه.کسی نمی‌فهمد ما این ‌ماه چه می‌خریم و می‌خوریم و دلش برایمان نمی‌تپد و ما چقدر خوشبختیم که رب گوجه چ... را در سوپرمارکت‌های محلی ٦٥٠٠ نمی‌خریم، ٥٢٠٠تومان آن را از قفسه برمی‌داریم. عسل ن... را از علی‌آقا ٥٩٠٠٠ تومان نمی‌خریم و با ٥٠‌درصد تخفیف ٢٩٠٠٠تومان در سبد می‌گذاریم. اشتهای خریدمان را سیر نکرده به صندوق می‌رسیم و به سود خود در پایین آن فیش بلندبالا دلخوش می‌شویم. آیا ما این روزها از زندگی‌مان همین را می‌خواهیم؟ ما کی عوض شدیم و خودمان نفهمیدیم؟