سیدحسن موسوی چلک | رئیس انجمن مددکاران اجتماعی کشور:
شاخص سلامت اجتماعی در ایران متأسفانه بالا نیست؛ هم در بحث اختلالات روانی وضعیت جامعه نامطلوب است و هم درآمار جرم، جنایت و پرونده‌های قضایی. از ظرفیت‌های فرهنگی برای افزایش شاخص نشاط استفاده نشده است. در جامعه‌ای که نشاط رونق نداشته باشد خشونت رایج می‌شود. ما در حوزه اجتماعی برای افزایش تاب‌آوری اجتماعی برنامه مستمر، اثربخش و نهادینه شده نداریم. به همین‌خاطر مهارت‌های لازم برای کسب سواد اجتماعی (سوادی که عموما ارتباطی با سطح تحصیلات ندارد و یک نوع مدرک رسمی تلقی نمی‌شود.) و زندگی بهتر آموزش داده نمی‌شود. مدارای اجتماعی در جامعه ما مولفه‌ای فراموش شده است. نزاع و خشونت‌های خیابانی به جای خود، در جامعه ما آمار خشونت‌های خانگی هم بالاست. عموما خشونت ناشی از ناکامی‌هاست. برای مثال فردی می‌خواهد خودرواش را پارک کند و فرد دیگری هم دقیقا قصد دارد در محل مورد نظر خودرواش را پارک کند. این یعنی موقعیتی پیش آمده که هر کدام از دو طرف سعی دارند به نفع خود از آن استفاده کنند. در نهایت یک نفر موفق به منفعت می‌شود و سهم دیگری ناکامی است. شرایط کلان جامعه در ایجاد تنش و خشونت ناشی از ناکامی تأثیرگذار است و همچنین امنیت روانی اجتماعی درمیزان خشونت تأثیر مستقیم دارد. اعتماد به قانون و مجریان قانون باعث کاهش نزاع و خشونت می‌شود. وقتی یک فرد در جامعه برای گرفتن حق و حقوق هر چند پیش پا افتاده خود- جای پارک- ترجیح می‌دهد خود مداخله کند و به مراجع قانونی مراجعه نمی‌کند نشان‌دهنده عدم‌اعتماد افراد جامعه به مجریان قانون است. این عدم‌اعتماد امنیت روانی اجتماعی را کاهش می‌دهد.در واقع می‌توان گفت اعتماد به مدیران باعث کاهش آمار نزاع و خشونت خواهد شد. منطق زندگی اجتماعی این نیست که تنازع برای بقا وجود داشته باشد، اما آنجایی که افراد جامعه تصور کنند از مجراهای دیگر نمی‌توانند به حقوق خود دست یابند تنازع برای بقا افزایش می‌یابد.
