پله چهل‌ونهم

بعد از اتفاقات دوم خرداد 76، عده‌ای از نویسندگان تصمیم به تولید مجله‌ای ادبی با دوره چاپ ماهنامه گرفتند و این باعث شد تا نگار اسکندرفر -روزنامه‌نگار قدیمی و مدیر فرهنگی باسابقه- به‌دنبال گرفتن مجوز انتشار این مجله با نام «کارنامه» برود؛ مجوزی که در سال 76 دریافت شد اما موضوع قتل‌های زنجیره‌ای و حواشی پیش‌آمده بعد از آن، تاریخ انتشار نخستین شماره را تا خرداد 78 عقب انداخت. نخستین سردبیر این نشریه، هوشنگ گلشیری بود که تا زمان مرگش عهده‌دار این سمت بود و توانست 11شماره را مدیریت کند. اما بعد از گلشیری اتفاقات دیگری در کارنامه رقم خورد و درنهایت این مجله پرطرفدار در شماره 49 توقیف شد و برای همیشه با مخاطبانش خداحافظی کرد.

دوازدهمین شماره مجله کارنامه ویژه خود گلشیری بود و محمود دولت‌آبادی آن را سردبیری کرد. اما بعد از آن تا آخرین شماره، این شورای سردبیری بود که بر تولید کارنامه نظارت می‌کرد. محمد محمدعلی-دبیر قصه ماهنامه کارنامه- در مصاحبه‌ای که 23اسفند  96 با روزنامه ایران داشته خاطرات جالبی از روزهای حضورش در این نشریه بازگو کرده است؛ «نخست ‌نگار اسکندرفر با همراهی و همدلی شهریار وقفی‌پور آستین همت بالا زدند و یک جلسه نقد و بررسی برای رمان تازه منتشر‌شده «برهنه در باد» برپا کردند. به‌نظرم خوشامدگویی و معارفه‌ خوبی بود. من آن زمان از این اقدام به‌عنوان پهن کردن فرش قرمز تعبیر کردم. حالا پس از این همه سال شاید بهتر باشد بگویم با آن سفره رنگین صداقت و مدیریت نمک‌گیرم کرد».محمدعلی که در زمان بسته شدن ماهنامه کارنامه 57ساله بود از انتخاب دقیق و با وسواس آثار و داستان‌ها برای چاپ در مجله گفته و اینکه هیچ وقت به‌دنبال ویرایش آثار دریافتی نبوده است؛ «چون اغلب با جوانان سروکار داشتیم خود را موظف می‌دیدیم دمکرات باشیم. طبعا در آن جو دوستانه و منظم، دریافت تازه‌ای نیز از معنای حقوق فردی و احترام متقابل به دیگران را تجربه کردیم؛ تجربه‌ای ناب که از خاستگاه مدیر و صاحب‌امتیاز و دبیر تحریریه‌ برمی‌خاست. هرگز داستان‌هایی را که نیاز به ویرایش جدی و اصلاح ساختاری داشت انتخاب نمی‌کردم تا مثلا آن‌قدر روی آن کار کنم که به سلیقه خودم نزدیکش کنم. آنچه برای ارسال‌کنندگان داستان جا‌انداختم یا سعی می‌کردم جابیندازم این بود که من و ما اگر داستان‌نویسیم باید داستانی داشته باشیم و کمتر ادا و اطوار در بیاوریم و به حاشیه‌ها دامن بزنیم.» غیر از محمدعلی، اما افراد دیگری مثل منوچهر آتشی، عمران صلاحی، شهریار وقفی‌پور و حافظ موسوی ازجمله اعضای تحریریه کارنامه بودند. در طول سال‌هایی که کارنامه منتشر می‌شد، جایزه شعر کارنامه هم همه‌ساله با دبیری حافظ موسوی و حضور منوچهر آتشی و جمعی از شاعران برگزار می‌شد که پس از تعطیلی مجله کارنامه، این مراسم متوقف شد. درنهایت این مجله پس از ۴۹شماره با حکم شورای نظارت بر مطبوعات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ توقیف شد و یکی از پرمخاطب‌ترین ماهنامه‌های چند‌دهه اخیر که یکی از وزین‌ترین تحریریه‌ها را هم داشت به همین سرعت به پایان راه رسید؛ راهی که آغازش با هوشنگ گلشیری بود.