اینفانتینو را به تبریز دعوت کنید!

بهروز رسایلی

فردا از سری مسابقات هفته بیست‌ویکم لیگ برتر باشگاه‌های کشور، یکی از عجیب‌ترین مسابقات تاریخ فوتبال جهان در ایران و در شهر تبریز برگزار خواهد شد. در اوج رقابت پنج‌ضلعی مدعیان برای فتح عنوان قهرمانی، این هفته تراکتورسازی باید به مصاف ماشین‌سازی برود؛ دو تیمی که متعلق به یک مالک هستند و صاحب آنها هفته‌ای دو بار با شال‌های قرمز و سبز به تماشای مسابقات خانگی‌شان می‌رود! این خانوادگی‌ترین بازی تاریخ است؛ مسابقه‌ای که بخواهیم یا نه، شبهه از سر و رویش می‌بارد. بعد از توقف هفته قبل تراکتورسازی برابر سایپا، محمدرضا زنوزی مصاحبه بسیار تندی علیه داوران و البته قطب‌های سنتی فوتبال ایران انجام داد و گفت شکایتش از این شرایط را پیش رئیس فیفا می‌برد. البته طبق معمول این جوسازی هم به سرعت نتیجه داد و تراکتور در بازی بزرگ هفته گذشته برابر سپاهان، از روی دو توپی به گل رسید که هیچ‌کدام به نظرخطا نمی‌آمد. در عین حال خوب است اینفانتینو را برای بازی فردا به تبریز دعوت کنند و در جو ورزشگاه یادگار بنشانند. آن وقت می‌توانند از همان بالا به او توضیح بدهند دو تیمی که الان در حال رقابت هستند، به یک نفر تعلق دارند؛ یکی از آنها هیچ احتمالی برای سقوط یا سهمیه ندارد اما آن یکی سخت دنبال 3امتیاز مسابقه است تا بخت قهرمانی‌اش را بالاتر ببرد. 
  هدیه به مهمان ضعیف
ماجراهای عجیب داربی خانگی زنوزی از قبل از مسابقه شروع شده است؛ جایی که مدیران ماشین‌سازی داوطلبانه قید بازی در ورزشگاه خانگی‌شان یعنی بنیان‌دیزل را زدند و رضایت دادند در ورزشگاه یادگار امام بازی کنند. این می‌تواند آشکارترین پیغام یک تیم باشد مبنی بر این که «بیایید سر مرا ببرید و بروید!» در شرایطی که همه می‌دانند تراکتورسازی این فصل به‌شدت به حضور تماشاگرانش وابسته بوده، چطور ممکن است تیمی قید ورزشگاه 12هزار نفری خانگی‌اش را بزند و رضایت بدهد در حضور بیش از 50هزار طرفدار رقیب به میدان برود؟ آیا این طبیعی است؟ در وانفسای رقابت‌های لیگ برتر، تیم‌ها برای جا دادن فقط هزار نفر تماشاچی رقیب کلی خساست و حساسیت به خرج می‌دهند اما ماشین‌سازی به همین راحتی آغوش خودش را به روی تراکتور باز کرده و البته هیچ‌کس هم نباید به هیچ‌چیز شک کند! جالب است بدانید تراکتورسازی در مسابقات بیرون از خانه این فصل، یکی از ضعیف‌ترین تیم‌ها بوده و طی 10بازی فقط توانسته 2 برد برابر پیکان و پارس‌جنوبی به‌دست بیاورد. این می‌توانست ایده‌آل‌ترین شرایط برای امتیازگیری ماشین‌سازی از تراکتور باشد. نتایج تراکتورسازی در مسابقات بیرون از خانه این فصل را ببینید: نفت مسجدسلیمان صفر- تراکتور صفر/ استقلال 3- تراکتور صفر/ سپاهان 2- تراکتور2/ پدیده صفر- تراکتور صفر/ نفت آبادان 2- تراکتور 1/ پیکان1- تراکتور2/ پرسپولیس صفر- تراکتور صفر/ پارس‌جم صفر- تراکتور1/ نساجی1- تراکتور1/ سایپا صفر- تراکتور صفر.
   با سرخابی‌ها مقایسه نکنید
هر زمان در مورد مالکیت مشترک تراکتورسازی و ماشین‌سازی صحبت می‌شود، خیلی‌ها این موضوع را با تملک همزمان پرسپولیس و استقلال توسط دولت مقایسه می‌کنند و نتیجه می‌گیرند که این هم مثل آن اشکالی ندارد. در این میان دو نکته مهم وجود دارد؛ نخست اینکه رسانه‌ها تا به حال در مورد مسئله سرخابی‌ها هم یک کرور مطلب نوشته‌اند و هزاران صفحه سفید را سیاه کرده‌اند بلکه دولت از مرکب شیطان پیاده شود و این دو تیم را واگذار کند. به جرأت می‌توان گفت یکی از پرتکرارترین نقدها در فضای رسانه‌ای فوتبال ایران مربوط به همین مسئله بوده است. کار غلط، غلط است؛ حالا چه دولت انجام بدهد و چه زنوزی. نکته دوم اما اهمیت بیشتری دارد. اگرچه مالک و حتی اسپانسر پرسپولیس و استقلال مشترک است اما فلسفه متضاد دو باشگاه و ستیزه‌جویی تاریخی هواداران پرشمار دو تیم، احتمال تخلف و تبانی را کاهش می‌دهد. پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها سایه هم را با تیر می‌زنند و حتی دو سطر مطلب به سود تیم رقیب در مطبوعات و سایت‌ها را هم برنمی‌تابند. آیا این موضوع با مالکیت همزمان یک فرد «حقیقی» بر دو باشگاه قابل مقایسه است؟ آن هم دو تیمی که یکی بسیار پرهوادارتر از دیگری است و برادر کوچک‌تر به راحتی حق میزبانی را به اخوی بزرگ‌تر واگذار می‌کند؟ اصلا اگر یک روز دیدید سرخابی‌ها حاضر شدند داوطلبانه بیشتر سکوهای ورزشگاه را به تیم رقیب بدهند، به زنوزی اجازه بدهید نصف تیم‌های لیگ را بخرد!