روزهای آخر سال و دریغ نبودن او

امیر جلال‌الدین مظلومی/ شاعر و روزنامه‌نگار
احمد ابومحبوب درگذشته است. خبر مرگ او طعم خبر مرگ انجوی شیرازی، مهدی حمیدی، اخوان‌ثالث و همه کسانی را دارد که با ظرافت‌های شعر و نثر فارسی آشنا بودند و فقدانشان همواره احساس می‌شود. آنهایی که او را از طریق نوشته‌ها، مقاله‌ها و کتاب‌هایش شناخته‌اند، پشت امضای احمد ابومحبوب کسی را دیده‌اند که همواره دغدغه حفظ و تقویت زبان فارسی را داشته است.

آثار ابومحبوب به‌خوبی نشانگر ظرفیت‌های گسترده زبان فارسی است. تعلق خاطر او به این موضوع در «ساخت زبان فارسی»، «کالبدشناسی نثر» و «عروض و قافیه و نثر ادبی» آشکار است؛ 3اثری که در کنار کتاب 10جلدی «یک حبه قند فارسی» نام ابومحبوب را به عنوان یک زبان‌شناس فوق‌حرفه‌ای که در کسوت استاد ادبیات فارسی با چم‌وخم و پیداو‌پنهان آثار فاخر و فخیم این زبان آشناست، مطرح کرد.

«دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی»، «فرهنگ چهارزبانه علوم اجتماعی»، «در های‌و‌هوی باد»، «گهواره سبز افرا»،  «کک کوهزاد»، «معروف کرخی» و «فمینیسم‌های ادبی» دیگر آثار ابومحبوب و نشانگر ذهن خلاق و کاونده او در جنبه‌ها و سویه‌های مختلف ادبی‌اند. تلاش بی‌وقفه‌اش محدود به زندگی ادبی و پژوهشی‌اش نبود. احمد ابومحبوب مدرک تحصیلات متوسطه‌اش را از دبیرستان شبانه گرفته است. ورود او به دنیای ادبیات و آموزش‌های آکادمیک این رشته نیز عامدانه و از روی عشق و علاقه بود؛ چرا‌که به گفته داود ملک‌زاده – از دوستانش– او در رشته‌های زبان ایتالیایی و کامپیوتر هم قبول شده بود، اما این رشته را انتخاب کرد. در این روزهای آخر اسفند که دل‌ها از شوق بهار لبریز است، دریغی جان اهالی شعر و نثر و ادبیات را آکنده می‌سازد؛ احمد ابومحبوب درگذشته است.