مسِ طلاکوب

امید ایران‌مهر/خبرنگار

«طلا» که نام فیلم برگرفته از اوست، دختربچه‌ای 8-7ساله است مبتلا به یک بیماری نادر که او را تا آستانة فلج شدن پیش برده است. این اطلاعاتی است که در یکی دو سکانس حضور دخترک در جلوی دوربین به مخاطب داده می‌شود. باقی جریان فیلم حول و حوش جمعی است که یکی از مؤثرترین اعضای آن یعنی منصور عموی طلاست. او و برادرش که در آستانه جدایی از همسرش قرار دارد، نه‌فقط در محیط کار با مشکلات عدیده مواجه‌اند بلکه در روابط شخصی و خانوادگی خود نیز چالش‌های جدی دارند. چالش‌هایی که با افزوده‌شدن هزینه‌های سرسام‌آور درمان «طلا» به یک بحران چندلایه پیوند می‌خورد. تازه‌ترین فیلم پرویز شهبازی فیلمنامه‌نویس و کارگردان، درباره جامعه‌ای است که در تعلیقی ناخواسته به‌سر می‌برد و از موقعیت‌های دشوار ناشی از بحران‌های جاری در وضعیت اقتصادی لبریز است. موقعیت‌های شغلی متزلزل، روابط عاطفی نامطمئن، سوداگری‌های بازاری و نوعی بی‌اعتنایی به سرنوشت دیگران که به عقیده فیلمساز بر مناسبات جامعه هژمونی یافته و آن را به آستانه نابودی کشانده است. پرویز شهبازی در ادامه رویکرد همیشگی خود، با قصه‌گویی درباره اتفاقات ناخواسته‌ای که بر بستر جامعه معلق، پی‌درپی افراد را در منجلاب فرو می‌برد، نقطه اصلی اتکای خود را توجه به آینده نسل «طلا» معطوف کرده است. نسلی که نیاز به فداکاری و از خودگذشتگی دارند تا راه رستگاری را بگشایند که اگر به فکر نباشیم، به فهرست بلندبالای سرمایه‌های ازدست رفته سنجاق می‌شوند. تصویربرداری و نورپردازی فیلم به خوبی در خدمت روایت درآمده است و بازی‌های یکدست گروه بازیگران درخشش یکی از آنها را دشوار می‌کند. «طلا» فیلم قابل‌قبولی است که تا لحظه آخر که تلخ‌ترین پایان برای آن‌همه تقلاست، بیننده را روی صندلی‌ها نگه می‌دارد. این برای پرویز شهبازی که با «مالاریا» مخاطبانش را تا مرز نومیدی کشانده، دستاورد کمی نیست.