برهوت

سیامک سعیدی/خبر‌نگار

استفاده از کلماتی چون تعادل و تناسب کنار آنچه به عنوان اجرا در برنامه‌های تلویزیونی می‌بینیم، روز به روز دشوارتر می‌شود. بخشی از مشکلات به خود سازمان عریض و طویل صدا و سیما و بخشی هم به کاراکتر مجریان بازمی‌گردد. سازمانی که نشان داده هنری غریب در کنار گذاشتن و به حاشیه راندن مجریان توانا دارد و در شرایطی این سیاست را همچنان دنبال می‌کند که دستش هم اصلا پر نیست. 
آنچه محمدحسین لطیفی در اجرای برنامه هفت ارائه می‌دهد با توجه به برنامه‌های ناموفق قبلی‌اش در تلویزیون، کاملا می‌توانست قابل پیش‌بینی باشد ولی اینجا ایران است و قرار نیست از تجربه‌های ناموفق قبلی درس گرفته شود و چون قرار نیست به جایی هم بابت کیفیت پاسخی داده شود، می‌توان در جاده‌ای که مصلحت نامیده می‌شود همچنان پیش رفت و در مهم‌ترین برنامه سینمایی سینما در مهم‌ترین شب‌های سینمای ایران، همچنان به آزمون و خطا پرداخت. چه کسی گفته آزموده را آزمودن خطاست؟ می‌شود آنتن زنده رسانه ملی را با تریبون شخصی اشتباه گرفت، می‌توان هر فیلم مغشوش و آشفته‌ای را زیبا و هنرمندانه نامید و کاری کرد که ملت دل‌شان برای محمود گبرلو تنگ شود و بیننده شاید ترجیح دهد جای شبکه 3 و برنامه هفت، سراغ برنامه سینمایی شبکه 5 برود؛ چون بهروز افخمی با هر متر و معیاری اجرایی به مراتب قابل قبول‌تر از لطیفی دارد. فرزاد حسنی و محمدرضا شهیدی‌فر که دیروز به پردیس ملت آمدند و درکنار هم مقابل دوربین عکاسان ایستادند روزگاری جزو مجریان شاخص سینما بودند اولی تا اندازه‌ای قربانی جاه‌طلبی و اعتماد به نفس زیاده از حدش شد و دومی با همه تلاشش در رعایت آنچه مصلحت نامیده می‌شود از اجرای برنامه‌های مهم کنار رفت و تجربه اجرایش در اختتامیه جشنواره یکی دو سال پیش هم هرچه بود قطعا موفق نبود.