جشن زندگی

سارا برومند /روزنامه‌نگار

هرچند صفی یزدانیان در دومین تجربه کاری خود نتوانسته موفقیت فیلم در «دنیای تو ساعت چند است» را تکرار کند، اما توانسته امضای خود را در سینمای ایران تثبیت کند.
دو فیلم شاید برای سینماگر مولف شدن تجربه‌ای کافی نباشد، اما یزدانیان توانسته با همین تجربه اندک خود را در این جایگاه تثبیت کند؛ رویدادی که در سینمای ایران کم سابقه است. «ناگهان درخت»، فیلمی در جست‌وجوی معنای زندگی است. شاید در نظر اول فیلم به لحاظ داستانی کم مایه به‌نظر بیاید، اما در حقیقت کارگردان به‌دنبال همان لحظه‌های کوچک است. به‌دنبال همان دم‌های گذری که همیشه در خاطر می‌ماند.
اساسا او به‌دنبال آن است که بگوید زندگی با همه فراز و نشیب‌هایش، با همه کاستی‌هایش دقیقا در همین لحظه‌های بی‌تکرار خلاصه می‌شود. او در سکانس نهایی خود با تولدی که اتفاق نمی‌افتد، به لحظه‌های ناب تجربه زندگی می‌پردازد و مخاطب را با این پرسش که آیا زندگی به همه رنج‌هایش می‌ارزد، تنها می‌گذارد. سینمای یزدانیان سینمای خاص اوست. اگر با او همراه شوید می‌توانید سینمای او را دوست داشته باشید.