به عقب بر نمی‌گردیم

پیمان مقدم
رویای ما باز هم جوانمرگ شد. حالا دیگر‌ رؤیا هم نیست؛ بیشتر شبیه کابوس است که به نیم قرنه شدن نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. حسرت قهرمانی در آسیا برای فوتبال ما در رده باشگاهی و ملی در حال تبدیل شدن به یک هدف دور از دسترس است. در طول چهل و چند سال گذشته تیم ملی ما حتی نتوانسته به فینال این بازی‌ها برسد. ما همه نسخه‌های متفاوت را برای شکستن این طلسم آزموده‌ایم. از دهداری منضبط و سختگیر تا پروین کاریزماتیک و سختکوش... از مایلی کهن بلند پرواز تا طالبی صبور و سازگار از قلعه‌نویی خوش آتیه تا قطبی خوش سر و زبان... از کروات باهوش تا پرتغالی همه فن حریف.... به‌واقع کارلوس کی‌روش بهترین و کامل‌ترین انتخابی بود که در این مسیر می‌توانست به فوتبال ما کمک کند. در طول این چهل و چند سال ما همه جورش را امتحان کرده‌ایم اما باز هم در گام آخر ناکام شدیم. ایراد هر جا که هست به‌نظر می‌رسد هنوز ابزارهای ما برای رفعش کافی نبوده است.
بله؛ درست است که کارلوس کی‌روش پایان تلخی با تیم ملی داشت و شکست تحقیرآمیز از ژاپن نبود آن چیزی که ما منتظرش بودیم. درست است که او با وجود شایستگی‌های فنی‌اش، خصوصیات عجیب اخلاقی داشت که مماشات با آنها فضای اطراف تیم ملی را از یک اتمسفر همدل و متحد در 2014 به جریانی چندپاره و متشتت تبدیل کرد تا دیگر قلب همه برای پیروزی تیم کشورشان صاف نباشد. درست است که ما پول هنگفتی را خرج حضور متداوم 8ساله او کردیم و درنهایت نه از گروه‌مان در جام‌جهانی صعود کردیم و نه حداقل به فینال آسیا رسیدیم اما حقیقت این است که دستاوردهای فوتبال ما با کارلوس کی‌روش بسیار بسیار بیشتر از نسخه‌های پیشین وطنی است. او بخش از مختصات دنیای حرفه‌ای فوتبال را به روحیه آماتور فوتبال ما تزریق کرده است. او به ما فهمانده که برای موفقیت باید همه‌‌چیز سرجای خودش باشد و اگر نبود برای تحقق آن باید با تمام توان جنگید. او به ما فهماند که قدرت‌های بزرگ دنیای فوتبال درنهایت آسمانی نیستند و در ورزش فوتبال کوچک‌ها اگر خوب و درست و حرفه‌ای تلاش کنند امکان هر اتفاقی برای‌شان مهیا است. او به ما فهماند که نظم و برنامه‌ریزی و توجه به جزئیات در ورزش حرفه‌ای بیشتر از همه‌‌چیز اهمیت دارد. ما با کی‌روش در مسیر فنی قرار گرفته‌ایم که همه حتی سرسخت‌ترین منتقدانش هم اذعان دارند درست و دقیق است. ما با کی‌روش مجادله‌های بی‌حاصلی را تجربه کرده‌ایم که حالا خوب می‌دانیم قبل از ریشه دواندن و چرک کردن باید برای پایانش اقدام کرد. ما با کی‌روش فهمیده‌ایم که مدیران ورزش ما عادت دارند خودشان را در شکست‌ها و دعوا‌ها پنهان کنند و هنگام پیروزی‌ها در صف اول ابراز وجود حاضر باشند.
ما حالا نقشه راه را خوب شناخته‌ایم. باید سکان را محکم نگه داریم و به‌دست یک سکاندار حرفه‌ای و کاربلد دیگر از جنس فوتبال مدرن دنیا بسپاریم. نسخه‌های داخلی نه کافی هستند و نه لازم. اصلا هنوز فوتبال آماتور ما برای عرض اندام در مصاف‌های بین‌المللی گزینه کامل و جامعی را عرضه نکرده است. پس خوب می‌دانیم که دوای دردمان کجاست. ما به عقب نگاهی می‌اندازیم و ایرادها را اصلاح می‌کنیم اما هرگز و هرگز نباید به عقب برگردیم.