پوشاک مظلوم ایرانی

خبر: براساس طرح فرهنگ رفتاری خانوار مرکز آمار ایران در سال‌١٣٩٦، اولویت ٣٤,٤ درصد از افراد ١٥‌ساله و بیشتر در خرید پوشاک، پوشاک تولید داخل‌ و ٧.٦درصد پوشاک خارجی بوده است. برای ٥٨‌درصد افراد نیز اولویت خاصی بین پوشاک داخلی و خارجی وجود ندارد.

نقد: بازار پوشاک با توجه به جمعیت 80میلیون نفری ایران می‌تواند بازار پر‌سودی برای طیف‌ها و اقشار بسیار زیادی از افراد جامعه باشد. این صنعت در عین حال می‌تواند اقتصاد ایران را با رشد زیادی مواجه کند زیرا تولید پوشاک برای ایرانی‌ها می‌تواند برای افراد زیادی اشتغال ایجاد کند و در عین حال درآمد‌های خوبی را هم نصیب تولید‌کننده‌ها کند. با این حال، سیاست‌های بسیار بدی که در طول سال‌های گذشته در پیش گرفته شده است، این صنعت را که در عین حال صنعت چندان پیچیده‌ای هم در جهان محسوب نمی‌شود، به ورطه نابودی کشانده به‌طوری که اکنون بازار پوشاک ایران به غیر از ترکیه، جولانگاه تولید‌کننده‌های کشور‌هایی شده که نه فقط قدمت چندانی در صنعت پوشاک و نساجی ندارند، بلکه اساسا وضعیت صنایع آنها قابل رقابت با صنایع ایرانی نیست. 
با این حال، تولید‌کننده‌های ایرانی که به‌راحتی قدرت رقابت با شرکای خارجی‌شان را دارند، به‌دلیل سیاست‌های نادرست در حوزه اقتصادی و همینطور مالی نتوانسته‌اند کاری برای افزایش بهره‌وری تولید و افزایش رقابت‌پذیری خود در بازار‌های داخلی بکنند. هزینه‌های بنگاه‌داری بالا، تورم، بالا‌بودن نرخ بهره، بوروکراسی اداری، انبوه مقررات دست‌و‌پاگیر، واردات بی‌رویه و بسیاری دیگر از مشکلات ریز و درشت فقط بخشی از آن چیزی است که صنعت پوشاک و همینطور نساجی ایران با آن دست به گریبان است. با این حال، در چنین فضایی بسیاری از تولیدات ایرانی اکنون با برند‌های خارجی در بازار پوشاک داخلی فروخته می‌شود و خریداران گمان می‌کنند که برند خارجی خریده‌اند. در چنین فضایی، دولت به جای تسهیل در فضای کسب‌و‌کار از طریق بروز محدودیت‌های تجاری و صنعتی و همینطور رفتار‌های پلیسی خود به مانعی بر سر راه تولید‌کننده‌ها تبدیل شده و با وجود اینکه در طول سال‌های گذشته حرف‌های زیادی درباره حمایت از این صنعت زده شده، عملا هنوز کاری برای کاهش قاچاق و رشد تولید در این صنعت انجام نشده است.