واقعیت تاخورده پلان سکانس‌ها

نگار حسینخانی

وقتی با هماهنگی یکی از عوامل تولید فیلم «لاتاری» به پشت صحنه آن رفتم، هیچ‌کس نمی‌دانست که خبرنگاری در جمع حاضر شده است. فیلم محمدحسین مهدویان به‌خاطر موضوع خاصش ماه‌ها در انتظار پروانه ساخت بود و عده‌ای می‌گفتند اگر تهیه‌کننده آن سیدمحمود رضوی نبود، فیلم هیچ‌گاه مجوز نمی‌گرفت. با اینکه صحنه‌هایی از فیلم حذف شده بود، اما به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های سال تبدیل شد؛ فیلمی با موضوع باندهای قاچاق جنسی در کشور. 

داستان از این قرار بود که امیرعلی و نوشین که قصد ازدواج دارند، امیدوارند بتوانند رضایت خانواده‌هایشان را جلب کنند و دررؤیای برنده شدن بلیت‌شان در لاتاری سر می‌کنند که نوشین به واسطه دوست پدرش برای کار ترجمه به دبی می‌رود. پس از مدتی امیرعلی خبردار می‌شود نوشین خودکشی کرده و برای پی بردن به راز خودکشی او به دبی می‌رود. او می‌فهمد نوشین گرفتار باندهای قاچاق جنسی شده بوده؛ موضوعی با خط قرمز‌های کمابیش پررنگ که پیش از این نخستین ساخته مسعود ده‌نمکی را هم گرفتار کرده بود. مستند «فقر و فحشا» هم که در سال ۱۳۸۳ ساخته شد به موضوع قاچاق زنان ایرانی می‌پرداخت. این فیلم هرگز اجازه اکران عمومی نگرفت و اکران خصوصی آن‌که قرار بود در یکی از فرهنگسراهای تهران باشد لغو شد. نیروی انتظامی از ده‌نمکی برای ساخت این مستند شکایت کرد و با اینکه ده‌نمکی تبرئه شد، اما در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس اعلام کرد که اجازه ورود به دبی را ندارد. اما همه این رویاپردازی‌های روی پرده از واقعیتی نشات می‌گرفت؛ واقعیتی در پلان و سکانس‌هایی سینمایی که بین اخبار روزنامه کیهان سال 79 تاخورده بود. 

کیهان در یکی از شماره‌های بهمن‌ماه خود به نقل از رئیس دادگستری استان تهران می‌نویسد: باندی تبهکار که دختران کم‌سن و سال ایرانی را به کشورهای خلیج‌فارس قاچاق می‌کرد، در تهران کشف و اعضای آن دستگیر شده‌اند. در این خبر آمده که این باند با شگردهای ویژه، دختران 13تا 17سال را که ویژگی مورد نظر مشتریان را داشتند انتخاب می‌کردند و با ترفند آنها را به خارج می‌فرستادند. 90درصد والدین این دختران معتاد و طلاق گرفته بودند یا به‌خاطر منفعت‌طلبی با قاچاقچیان همکاری می‌کردند. این شبکه در خانه‌ای ساکن بودند که مجهز به دوربین مخفی اطراف محل اقامت، کد رمز، تلفن همراه و... بوده است که در آن سال‌ها عجیب و امنیتی به‌نظر می‌آمده است. بعد دادستان در ادامه می‌گوید: «قوادان تهران دستگیر شدند.»؛ تهرانی که هنرمندانش چندان آزادی عمل درباره بازگویی واقعیت‌هایش ندارند.