طبیعت؛مظهر پاکیزگی

اسماعیل کهرم /بوم‌شناس و فعال محیط‌زیست

بارش برف در ارتفاعات و شهرها موجب خوشحالی مردم می‌شود.  خوشحالی بزرگی که ریشه در یک واقعیت دارد؛ ما برای زندگی نیازمند آبیم. برفی که بر سر کوه‌ها چون پنبه سفید است، در شهرها و در مجاورت آلودگی‌ها خاکستری و حتی گاه تیره می‌شود و ممکن است این سوال را پیش آورد که برفی که در مجاورت آلودگی کثیف و تیره شده است بعد از ذوب شدن و راه یافتن به سفره‌های زیرزمینی و پس از آن چرخه مصرف آیا مضر یا خطرناک است؟ جواب این است که به هیچ وجه. طبیعت همواره میل به پاکیزگی دارد و سرشار از صافی‌هایی است که آلایندگی‌ها را می‌زداید. آلوده‌ترین آب پس از عبور از خاکی با ضخامت یکی، دو متر پاک و زلال می‌شود. چنانچه وقتی در مجاورت دریاچه ارومیه که شورترین آب را دارد، چاهی حفر می‌شد آب آن شیرین بود. از همین رو باید دانست اگر ما طبیعت را دستخوش تغییرات نکنیم و اجازه بدهیم عناصر طبیعی کار خودشان را انجام دهند بسیاری از آلودگی‌ها و خطرات خود به خود رفع خواهند شد.
نکته مهم دیگر در این زمینه این است که برف از مهم‌ترین و بهترین منابع تأمین آب است و به دلیل جامد بودن می‌تواند در کوهستان‌ها تا ماه‌های گرم سال دوام داشته باشد و آب مورد نیاز ما را مصرف کند. بشر امروز وظیفه دارد برای تداوم این پدیده در طبیعت و ماندگاری آن با اصلاح رفتارهای خود از گرم شدن زمین جلوگیری کند. گرم شدن زمین عاملی است که باعث مرگ زودرس یخچال‌ها و منابع ذخیره برف می‌شود. این عامل مهلک یعنی گرم شدن زمین نتیجه اقداماتی است که پدیده گلخانه‌ای را تشدید می‌کند و موجب می‌شود گرمای حاصل از فعالیت‌های صنعتی و دود و گازهای سمی نتوانند از پیرامون زمین خارج شوند. به هر روی با نجات طبیعت و جلوگیری از آسیب‌دیدن آن می‌توانیم از زیبایی‌های آن لذت ببریم. زیبایی‌هایی که یکی از آنها بارش دانه‌های برف و گسترده شدن تن‌پوش سفید بر تن زمین است.