گویا به اصلاحش نمی‌ارزد

عباس عبدی

واقعیت این است که محیط ورزشگاه، به‌ویژه در فوتبال، محیط خاصی است. می‌پذیرم که قرار نیست مردم برای بروز و رشد اخلاقیات به آنجا بروند، ولی این حد از ناسزاگویی و دشنام دادن نیز پذیرفتنی نیست. البته وقتی نماینده مجلس در یک رابطه حقوقی و مدنی به دیگری ناسزایی می‌گوید که مستوجب مجازات است از تماشاگران فوتبال چه انتظاری می‌رود؟ به‌نظر می‌رسد که هیچ ایده و برنامه‌ای برای بهبود نسبی این فضای ورزشگاهی وجود ندارد. شاید همین وضع، مطلوب سیاستگذاران ورزشی نیز است تا توجیهی برای برخی از سیاست‌هایشان ازجمله منع حضور بانوان در ورزشگاه‌ها باشد. البته ورزشگاه‌های فوتبال در همه‌جای دنیا کمابیش چنین مشکلاتی دارند، ولی این دلیلی بر تن دادن به این فضا نمی‌شود؛ هرچند هرگونه اقدام و مقابله مستقیم نیز تبعات منفی خواهد داشت. گمان می‌کنم که سیاستگذاران ورزشی نیز با این فضا انس پیدا کرده‌اند؛ ضمن اینکه معادلات مالی این حوزه آن‌قدر چرب است که کسی ریسک اصلاح آن را به تن نمی‌پذیرد. متأسفانه پرسش‌های زیادی برایم مطرح بود که پاسخ هیچ‌کدام را نمی‌توانم از مشاهده مستقیم پیدا کنم. ازجمله اینکه، علت و ریشه هوادار یک تیم‌شدن چیست؟ طبقه اجتماعی و اقتصادی هواداران، به‌ویژه آنان که به ورزشگاه‌ها می‌آیند، چیست؟ رفتارهایی که در ورزشگاه انجام می‌دهند از کجا ریشه می‌گیرد؟ هویت‌یابی آنان در هواداری از تیم فوتبال محبوبشان چگونه است؟ و... . امیدوارم که دوستان جامعه‌شناس ورزشی پاسخ‌های مناسبی را برای این پرسش‌ها و پرسش‌های دیگر در اختیار قرار دهند.