بدون ترافیک با پای پیاده

ساختن شهری رؤیایی که به دور از آلودگی و ترافیک باشد، تنها کار یک نهاد و یک سازمان و... نیست؛ نه فقط به مردم مربوط می‌شود و نه فقط به دولت. یکجوری همه باید دست به‌دست هم دهیم تا حرکت جمعی‌ای صورت بگیرد. شهری که از راه‌رفتن در معابرش و رانندگی در خیابان‌هایش لذت ببریم، از رعایت قانون و احترام به حقوق همدیگر احساس رضایت کنیم و این فرهنگ صحیح را نسل به نسل به آیندگان منتقل کنیم. حالا که می‌خواهیم همه دست به دست هم دهیم و به قول معروف اوضاع رانندگی و ترافیک تهران را آباد کنیم، باید اطلاعات‌مان را هم بالا ببریم؛ آگاهی به حقوق و قوانینی که مربوط به عبور و مرور است و رعایت آن، امنیت و آرامش را به‌دنبال دارد. قوانینی که می‌بینید و می‌خوانید بخشی از مهم‌ترین حقوق عابران پیاده است که خودروها، دوچرخه‌سواران، موتور‌سواران و راکبان هر وسیله نقلیه‌ای باید آن را رعایت کنند و به این ترتیب به عابران پیاده احترام بگذارند.


 
پیاده‌رو محل عبور عابر‌پیاده است، وقتی موتورسیکلت برای رهایی از ترافیک وارد آن می‌شود، یعنی تجاوز به حریم شهروندان. موتورسواران زیادی هم هستند که به این کار اصرار دارند. با بوق‌زدن و گاز دادن اعلام حضور می‌کنند و از عابران می‌خواهند راه را برای‌شان باز کنند. حالا عابران پیاده‌ای که در دو‌جهت مخالف در حال رفت‌وآمد در پیاده‌رو هستند باید اضطراب عبور موتورسوارها را هم داشته باشند. به جای اینکه با خیال راحت و در آرامش قدم بزنند، باید بترسند که ناگهان موتوری با سرعت به آنها نزدیک نشود و حتی تصادف نکند. طبق قانون، ورود هر خودرو و موتور به داخل پیاده‌رو تخلف محسوب می‌شود و جریمه 65هزار تومانی دارد. بیش از 40درصد موتورسواران برای اینکه زودتر به مقصد برسند وارد معابر می‌شوند که این آمار بسیار بالایی است.پیاده‌رو یک محل امن برای گذر عابر‌پیاده است و حق تقدم در آن مخصوص عابر است. پس نباید هیچ سد معبری در آن وجود داشته باشد. بسیاری از راننده‌ها را می‌بینیم که خودروی‌شان را در پیاده‌رو و روی پل جلو خانه پارک می‌کنند. در این حالت اگر عابری بخواهد مسیر مستقیم پیاده‌رو را طی کند با یک خودروی پارک شده روبه‌رو می‌شود که باید آن را دور زده و دوباره وارد پیاده‌رو شود.


خودروهایی که می‌خواهند از پارکینگ خارج شوند باید ابتدا وارد پیاده‌رو و بعد وارد خیابان شوند. یک راننده قانونمند باید بداند که موقع خروج از پارکینگ باید سرعت خیلی کمی داشته باشد، قبل از وارد شدن به پیاده‌رو باید صبر کند تا اگر عابری در حال عبور است به‌طور کامل رد شود و بعد به آرامی وارد خیابان شود؛ نکته‌ای که در کوچه‌ها و خیابان‌های تهران کمتر می‌بینیم و در بیشتر مواقع این عابران هستند که در جای خود می‌ایستند تا یک ماشین از پارکینگ خارج شود.


روی خط عابر‌پیاده حق تقدم به‌طور کامل با عابر است، پس تمام خودروها باید سرعت خود را کم کنند تا افراد پیاده به‌طور کامل عرض خیابان را رد کنند. برخی از راننده‌ها این تصور را دارند که اگر برای عبور یک فرد پیاده کمی توقف کنند، به او لطف کرده‌اند، درصورتی که اینطور نیست و این حق عابر است که حتی بدون نگاه‌کردن به ماشین‌ها و با چشمان بسته از خط عابر رد شود.


 علاوه بر خودرو، اتوبوس و موتورسیکلت، دوچرخه‌سواران هم ملزم به رعایت حقوق عابران پیاده هستند. در معابری که محل مخصوص برای عبور آنها وجود دارد باید فقط در همان محل رکاب زده و وارد حریم عابر‌پیاده نشوند. در پیاده‌‌رو‌هایی هم که خط ویژه برای‌شان وجود ندارد باید مسیر خود را طوری انتخاب کنند که برای عبور و مرور عابران پیاده مزاحمت به‌وجود نیاید.


 رد‌شدن از خط عابر اما در تقاطع‌های بزرگ و چهارراه‌های اصلی قانون دیگری دارد. اینجا چراغ‌های راهنمایی و رانندگی است که تعیین می‌کند سواره و پیاده چه زمانی حق عبور دارند و چه زمانی باید توقف کنند. در چنین تقاطع‌هایی با زرد‌شدن چراغ راهنمایی مخصوص خودروها، وسایل نقلیه باید از سرعت خود کم کرده و پشت خط‌کشی قبل از خط عابر توقف کامل کنند. در این حالت چراغ برای عابران پیاده سبز است و به تندی در حال گذشتن از عرض چهارراه هستند. توقف روی خط عابرپیاده، رد‌کردن چراغ قرمز، بی‌توجهی به چراغ زرد و بالابردن سرعت برای رد‌کردن آن و... همگی از تخلفات رانندگی هستند که از جریمه‌های 200هزارتومانی تا توقیف خودرو و امتیاز منفی را به‌دنبال دارند.



در خیابان‌ها و راه‌هایی که سرعت مجاز با تابلو مشخص نشده است، رانندگان موظفند در شهر با سرعت حداکثر 50کیلومتر و در کوچه‌ها، میدان‌ها و پیچ‌ها با سرعت 20کیلومتر رانندگی کنند. تأثیر رعایت سرعت مجاز بر عبور عابران دقیقا آنجایی است که اگر عابر‌پیاده بداند همه راننده‌ها این سرعت را رعایت می‌کنند و در خیابان‌های فرعی به حق تقدم عابر احترام می‌گذارند، با خیال راحت و بدون ترس از تصادف، عرض خیابان را طی می‌کند. 
حالا راننده‌ای را تصور کنید که با سرعت بالا به داخل یک کوچه فرعی می‌پیچد و همزمان عابری در حال رفتن از این سمت کوچه به سمت دیگر است، اگر خدایی ناکرده تصادفی رخ دهد مقصر صددرصد راننده خودروست.



در خیابان‌های فرعی، کوچه‌ها و معابری که بدون چراغ راهنمایی باشند، حق تقدم کامل با عابر‌پیاده است و این خودروها هستند که برای عبور عابر‌ها باید صبر کنند. قانون در این موارد می‌گوید که اگر تصادفی رخ دهد، راننده خودرو مقصر کامل است اما این در بدترین حالت است. حالت عادی و روزمره زمانی است که یک عابر می‌خواهد در خیابان‌های مختلف قدم بزند و از یک سمت به سمت دیگر برود اما مدام باید بایستد و به ماشین‌‌ها یا موتورها راه دهد. درصورتی که حق تقدم با اوست. از طرفی در همه خیابان‌ها و معابر فرعی پلیس وجود ندارد تا تخلف رانندگان را ثبت کند یا به آنها تذکر دهد. اینجاست که اگر راننده‌ای عضو کمپین احترام به عابر‌پیاده باشد، به‌صورت خودجوش و بدون هیچ نظارتی، باعث آسان‌شدن رفت‌وآمد عابران پیاده می‌شود.


در بعضی خیابان‌ها پیاده‌رو وجود ندارد. در این موارد عابر‌پیاده می‌تواند وارد حریم خیابان شده و البته از فاصله بین خط‌کشی طولی سفید در کنار خیابان که در منتهی‌الیه سمت راست و سمت چپ هر خیابان کشیده شده است، حرکت کند. در این موارد اگر عابری در این محدوده باشد حق تقدم با اوست و هیچ موتوری نباید برای دورزدن ترافیک وارد این حریم شود. همینطور خودروهایی هستند که هنگام ترافیک به جای حرکت بین خطوط وارد این حریم‌های حاشیه‌ای می‌شوند و فکر می‌کنند که با ایجاد لاین جدید می‌توانند از بار ترافیک کم کنند. 
درصورتی که هم وارد حریم عابر شده‌اند و هم گره ترافیک را سخت‌تر و پیچیده‌ترکرده‌اند.