نگاه
هرکس کتابی داستانی بنویسد داستان‌نویس محسوب می‌شود
بهاره ارشدریاحی/رئیس کمیته عضوگیری
یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های تشکیل انجمن صنفی برای نویسندگان، به‌عنوان هنرمندانی با تفکر مستقل، این بوده که مسئولان انتخاب‌شده توسط اعضا به نیابت از اهداف مشترک تمام نویسندگان این انجمن وارد عمل شوند، عقاید فردی را در نظرات و تصمیم‌گیری‌هایشان دخالت ندهند و فارغ از سود و زیان شخص یا گروه خاصی، نگاه فراجناحی داشته باشند.
همانطور که در اساسنامه مصوب انجمن صنفی کارگری داستان‌نویسان استان تهران آمده، شرایط عضویت در آن به این شرح است: «نویسندگان اولا باید دارای 2کتاب داستانی مستقل و بزرگسال باشند و ثانیا در استان تهران سکونت داشته باشند. البته نویسنده نباید خود، ناشر باشد، چراکه مطابق تعاریف حوزه کار، ناشران کارفرما به‌حساب می‌آیند. شرط دیگر عضویت هم این است که متقاضیان عضو هیچ نهاد و ارگانی نباشند که کارش ممیزی و صدور مجوز انتشار کتاب است.» این شرط خود نشان‌دهنده تلاش این واحد صنفی برای ایجاد اتحاد بین داستان‌نویسان است.
هیأت‌مدیره در گام اول تصمیم گرفتند تنها نویسندگانی را به عضویت بپذیرند که ساکن تهران باشند، به این دلیل که این واحد صنفی کارگری زیر پوشش وزارت کار فعالیت می‌کند و باید پیرو تعاریف مشخص این وزارتخانه باشد. هم‌اکنون موانعی مانند به حد نصاب رسیدن اعضا و استقرار دفتر انجمن در شهرهای دیگر وجود دارد. به همین دلیل در آغاز راه، این انجمن فقط داستان‌نویسان تهران را زیر پوشش قرار می‌دهد. اما می‌توان امیدوار بود در آینده انجمن داستان‌نویسان شهرها و استان‌های دیگر تشکیل شود و طبق قوانین انجمن‌های صنفی کارگری به محض تشکیل انجمن‌های صنفی داستان‌نویسان 2استان دیگر می‌توان اتحادیه داستان‌نویسان کشوری را تشکیل داد.
بعضی از منتقدین تشکیل این انجمن صنفی ادعا می‌کنند که این انجمن عقاید و اهداف سیاسی دارد و حتی آن را رقیبی برای کانون نویسندگان می‌دانند، درحالی‌که از همان ابتدا هدف شکل‌گیری این انجمن تلاش برای پیگیری حقوق نویسندگان بوده است. انجمن صنفی داستان‌نویسان تهران با این هدف تشکیل شده که از حقوق همه اعضای خود -صرف‌نظر از جناح یا تفکر سیاسی آنها- دفاع کند. بنابراین هیچ‌گونه محدودیتی برای عضویت نویسندگان با افکار و عقاید مذهبی یا سیاسی خاص وجود ندارد.
این انجمن محتوای آثار و دیدگاه‌های سیاسی نویسندگان عضو را قضاوت نمی‌کند و صرفا امور صنفی و اهداف کوتاه و بلندمدت اعضا (مسائل حقوقی مثل قراردادهای نشر و کپی‌رایت یا مسائل معیشتی و صنفی مانند بیمه و وام‌های مختلف) را از روش‌های قانونی پیگیری می‌نماید. سیاست‌های این واحد صنفی بر این فلسفه استوار شده که هرکس کتابی داستانی بنویسد داستان‌نویس محسوب می‌شود، فارغ از اینکه آن کتاب از نظر کیفی چه سطحی داشته باشد. این دیدگاه می‌تواند نخستین گام برای اتحاد داستان‌نویسان به‌منظور احقاق حقوقشان و به‌نوعی تمرین دمکراسی برای جامعه کوچک آنها باشد.
