راز سکوت

مسعود خوانساری، رئیس اتاق بازرگانی تهران می‌گوید: بودجه، تورم و رکود وضعیت مناسبی ندارد و برای اینکه بذر ناامیدی بیشتر نشود، ترجیح می‌دهم سکوت کنم و امیدوارم تا‌ماه آینده گشایشی در فضای اقتصادی کشور ایجاد شود.

آنچه این فعال اقتصادی از آن به‌عنوان سکوت یاد می‌کند، یادآوری پیشنهاد اخیر یکی از اقتصاددانان سرشناس ایران با عنوان «سکوت ملی، امید ملی» است. آنجا که محسن رنانی، اقتصاددان ایرانی اخیرا نوشته بود: برای اینکه «امید ملی» بازسازی شود، نیازمند آنیم که دست‌کم برای مدتی دست به «سکوت ملی» بزنیم، چه اینکه جامعه ما بیش از نیاز به دانستن اخبار، نیازمند فرصت تفکر است، نیازمند فرصت گفت‌وگو و نیازمند فرصت برای آرامش است.

حالا بخش خصوصی ایران نگران بودجه سال آینده، نرخ تورم، بیکاری و رشد اقتصادی است و سکوت کردن آنها برای جلوگیری از پاشیده شدن بذر ناامیدی به چهره اقتصاد ایران را نباید نشانه آرامش دانست که بیشتر نوعی انفعال و حاشیه‌نشینی بخش خصوصی را به تصویر می‌کشد. برای زنده‌ نگه‌داشتن امیدها و قوی ساختن اراده‌ها و انگیزه‌ها، بی‌تردید شعارها و وعده‌ها کارایی ندارد و به همین دلیل ضرورت دارد تا به مثابه مثل « در نوامیدی بسی امید است» دولت و سایر ارکان حاکمیت و گروه‌های مرجع در فضای خاکستری ایجاد شده به گفت‌وگوی ملی بر سر راهکارها بپردازند و به جای سخن گفتن از بایدهای اقتصادی بر سر نبایدها توافق شود. چه اینکه اقتصاد ایران بایدهای زیادی به‌خود دیده و کمتر نتیجه گرفته و حالا وقت نبایدها و برداشتن موانع است. بخش خصوصی ایران اگر اعتراض می‌کند و یا سکوت، نشان از آن دارد که امید به بازشدن زمینه برای گفت‌وگو و مشارکت در تصمیم‌گیری‌ها دارد.

در چنین فضایی از بیم و امید، دل بستن به تلاش بوروکرات‌ها نتیجه نمی‌دهد که خارج شدن دولت از دخالت در اقتصاد چاره راه است. پس دولت و سایر قوا به جای سخن گفتن و وعده دادن در جاده یک‌طرفه باید سراغ بخش خصوصی و نخبگان اقتصاد بروند تا راه از بیراهه بازشناسند.