قهرمان پارآسیایی پرتاب دیسک از فراز‌و‌نشیب‌های زندگی و ورزش می‌گوید
از حسن‌آباد تا سکوی قهرمانی جاکارتا
زهرا بلندی|خبرنگار
منطقه20
18 سال داشت که در سانحه رانندگی دچار معلولیت شد. با ایجاد یک ضایعه نخاعی از ورزش رزمی و بدنسازی که بزرگ‌ترین علاقه زندگی‌اش بود، دور ماند. «حسین خرسندامیری» 5 سال پس از آن حادثه تلخ با شرکت در دوره‌های ورزشی آسایشگاه خیریه کهریزک فعالیت‌هایش را از سر گرفت، اما این بار در رشته دو و میدانی و ماده پرتاب دیسک شانسش را امتحان کرد. او به تازگی مدال طلای مسابقات پرتاب دیسک پارآسیایی 2018 را از آن خود کرده و برای اهالی جنوب پایتخت افتخار آفریده است. با او در محل تمرینش همراه شدیم تا برای ما از فراز و نشیب‌ها و سختی‌های مسیری که پیموده، بگوید.
چیزی تا غروب آفتاب نمانده است. با جلب رضایت نگهبان وارد حیاط بزرگ آسایشگاه خیریه کهریزک می‌شویم. برای رسیدن به محل تمرین «حسین خرسند امیری» باید تا انتهای حیاط برویم. سکوت عمیقی در فضا حاکم است و خش خش برگ‌ها زیر قدم‌های عجول ما خزان را مرور می‌کند. با عبور از مقابل اندام‌های کز کرده روی ویلچر و نگاه‌های نگران مادربزرگ‌هایی که از پس پنجره محوطه را نظاره می‌کنند، به محل تمرین مددجویان ورزشکار می‌رسیم. مددجویان ردیف‌به‌ردیف هم روی صندلی‌های نسبتاً بلند نشسته‌اند و در حال پرتاب دیسک، نیزه و وزنه‌اند که سراغشان می‌رویم. خرسند از 9 سال پیش از حسن‌آباد برای تمرین به این زمین چمن می‌آید. این جوان 32 ساله درحالی‌که از ورزش به‌عنوان دوست داشتنی‌ترین تفریحات کودکی‌اش یاد می‌کند، می‌گوید: «12 ساله بودم که وارد رشته کاراته شدم. تا 15 سالگی در این حوزه کار کردم و تا مسابقات استان تهران هم پیش رفتم. مدتی بعد به بدنسازی علاقه‌مند شدم و تا سال 1389 هم در این رشته فعالیت می‌کردم.» او با اشاره به معلولیت و 5 سال خانه‌نشینی‌اش می‌گوید: «بعد از حادثه تصادف، اعتماد به نفسم را از دست دادم و متأسفانه امکانات مناسبی هم برای فعالیت ورزشی من در حسن‌آباد وجود نداشت، اما طی روزهایی که برای استفاده از خدمات فیزیوتراپی به اینجا می‌آمدم، توسط یکی از مددجویان مجموعه با سالن ورزش آسایشگاه خیریه کهریزک آشنا شدم و رشته دو و میدانی را برای ورزش حرفه‌ای انتخاب کردم.» او بعد از کسب مقام‌های استانی و کشوری در سال‌های ابتدایی فعالیت، در سال ۲۰۱۶ موفق به کسب مدال طلای مسابقات جایزه بزرگ امارات شد و آخرین درخشش مربوط به مسابقات پرتاب دیسک پارآسیایی جاکارتا (اندونزی) بود که با ثبت رکورد 19متر و 69 سانتیمتر، مدال طلای این دوره از رقابت‌ها را از آن خود کرد و رکورد آسیا را تا 2متر و 17 سانتیمتر که 8 سال متعلق به ورزشکار اردن بود، به نام کشورمان ارتقا داد.
آماده خدمتم، اما امکانات ندارم
«نبود امکانات رفاهی، سرویس بهداشتی، پله‌ها و مناسب نبودن امکانات حمل و نقل ویژه معلولان و... نه تنها در محل سکونت ما، بلکه در همه جای شهر از معضلات مهم معلولان است.» خرسند با بیان این موضوع می‌گوید: «رشته تحصیلی‌ام قبل از معلولیت کامپیوتر بود و خیلی هم به آن علاقه‌مند بودم. 7 بار در آزمون ورودی دانشگاه‌های مختلف شرکت کردم و قبول هم شدم. اما به دلیل مناسب نبودن شرایط رفت‌وآمد از ادامه تحصیل بازماندم و نهایتاً به پیشنهاد یکی از دوستانم با دانشگاه رعد که شرایط تحصیل در رشته تربیت‌بدنی را برای معلولان ایجاد کرده بود، آشنا شدم و تا کارشناسی در این دانشگاه تحصیل کردم. الان هم در کنکور ارشد رشته مدیریت اماکن و تأسیسات ورزشی دانشگاه آزاد قبول شده‌ام، اما به دلیل نبود امکانات مناسب برای معلولان هنوز مشخص نیست که بتوانم در آنجا به تحصیلم ادامه دهم.» او از سال 2016 مسئولیت ورزش جانبازان و معلولان حسن‌آباد را به عهده دارد، اما خودش می‌گوید به‌عنوان یک مسئول نمی‌تواند‌کاری برای محله‌اش انجام دهد و درباره علت آن هم توضیح می‌دهد: «برای فعالیت در حوزه معلولان اول از همه باید فضای مناسب برای تردد معلولان با ویلچر و امکانات ورزشی مناسب برای آنها فراهم شود که متأسفانه چنین زیرساختی وجود ندارد اگر شرایط مناسب ایجاد شود، در خدمت اهالی خواهم بود ضمن اینکه با کسب مدرک مربیگری قصد دارم بعد از پایان فعالیتم در تیم‌ملی، همین روند را پیش بگیرم.»
حمایت خانواده دلیل موفقیت
خرسند با اشاره به امکانات ورزشی خوبی که آسایشگاه خیریه کهریزک در اختیار معلولان قرار داده، می‌گوید: «حدود 30 نفر از مددجویان این آسایشگاه در ورزش پرتاب دیسک و دوومیدانی فعالیت دارند و در سطح‌های مختلف برای ارتقای مهارت خود در تلاش هستند. کاش چنین مراکزی در زمینه‌های مختلف ورزشی، هنری و... در نقاط مختلف شهر گسترش یابد تا مورد استفاده افراد در همه محله‌ها قرار بگیرد.» وی ادامه می‌دهد: «3 بار در هفته برای تمرین به اینجا می‌آیم و روزهای دیگر را هم در سالن بدنسازی حسن‌آباد، مجموعه قمر بنی‌هاشم(ع) در خیابان فداییان اسلام و مجموعه شهید قیانوری در خانی‌آبادنو فعالیت می‌کنم.» خرسند با اشاره به مسافت طولانی و سختی‌های راه برای معلولانی مثل او می‌گوید: «ما اگر حامی نداشته باشیم با امکانات محدود محله‌ها نمی‌توانیم پیشرفت کنیم. من هم این موفقیت را مرهون حمایت‌ها و همراهی همیشگی خانواده‌ام هستم. روزگاری نه چندان دور برای خروج از خانه باید توسط 2 نفر جابه‌جا می‌شدم. برای رسیدن به توانایی امروز و حضور در تمرین‌ها خانواده‌ام زحمات زیادی را متحمل شده‌اند.»
