آزادی عمل، راه چاره مطبوعات

فرامرز قره‌باغی | نویسنده و روزنامه‌نگار

مشکلی که امروز گریبانگیر رسانه‌ها شده و به صورت ضرر و زیان مالی، افت فروش، نبود مخاطب و دشواری ادامه کار، خود را نشان می‌دهد، ریشه در رفتار و تصمیم‌های گذشته دارد.

گرچه گرانی کاغذ در نمایان‌تر شدن این دشواری‌ها سهمی داشته است اما باید دانست زمانی مطبوعات می‌توانند با جذب حداکثر مخاطب توان مالی ادامه کار را پیدا کنند که در انعکاس اخبار و واقعیت‌‌های جامعه موفق باشند. حصار تنگی که فعالیت آنها را محدود می‌کند، عامل مهمی در از دست‌دادن مخاطب است. وقتی خوانندگان روزنامه رد و خبری از وقایع مهم دور و برشان را در روزنامه یا هر نشریه و رسانه‌ای نمی‌بینند، میل و انگیزه چندانی به عنوان مخاطب نخواهند داشت و براساس میل به دانستن و حق طبیعی خود دنبال منابع مطمئن‌تر، موثق‌تر و آزادتر خواهند بود.

متأسفانه دیده یا شنیده می‌شود که برخی به اسم راهکار رفع بحران مطبوعات، برنامه‌هایی را پیشنهاد می‌دهند که نه‌تنها این بحران را رفع نمی‌کند بلکه تشدید و وضع را بدتر نیز می‌کند.

گفته می‌شود که صدور مجوزهای فله‌ای وضع را به اینجا کشانده است. اگر چنین است باید دید چه مرجعی این مجوزها را صادر کرده و آیا تعداد نشریات در کشور ما این قدر متنوع و زیاد است؟

اینکه پیشنهاد می‌دهند روزنامه‌های همسو با هدف یکی‌شدن مخاطبان ادغام شوند نیز از همان حرف‌هاست. اگر این روزنامه‌‌ها همسو بودند که هر یک تقاضای مجوز مجزا نمی‌کردند.

از سوی دیگر یکی‌شدن آنها و کاهش عنوان‌ها نه تنها وضع را بهتر نمی‌کند، بلکه با از بین بردن تنوع و رنگارنگی، این عرصه همین اندک مخاطب را هم از مطبوعات دریغ می‌کند.

عمیقا معتقدم با کمرنگ‌شدن خطوط قرمز و آزادی عمل بیشتر می‌توان وضع را بهبود بخشید.