رسول بهروش روزنامه نگار
تنها 2 روز بعد از پایان تب‌وتاب دوست‌داشتنی فینال لیگ قهرمانان آسیا، دوباره کرکره فوتبال باشگاهی پایین آمد تا اردوی آبان‌ماه تیم ملی شکل بگیرد؛ تیمی که بار دیگر در کوتاه‌ترین زمان ممکن یادمان آورد دوست‌داشتنش روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود. نخستین حاشیه اردوی جدید، رفتار نامتعارف خود کارلوس کی‌روش بود؛ مردی که افتخار نداد به‌عنوان نماد تیم ملی ایران در کنار آدم‌های خرده‌پایی مثل رئیس فیفا و زیکوی برزیلی تماشاگر فینال لیگ قهرمانان آسیا باشد و حتی از یک پیام تبریک خشک و خالی هم برای نماینده کشورمان دریغ کرد. این اما همه داستان نیست. او در روز دوم برپایی تمرینات، بازیکنان را از انجام مصاحبه با رسانه‌ها منع کرد و در ادامه به آنها دستور داده‌شد به‌طور دسته‌جمعی صفحات شخصی‌شان در اینستاگرام را غیرفعال کنند. البته نه اینکه فکر کنید جناب سرمربی نگران از بین‌رفتن تمرکز بازیکنان است؛ چه اینکه شاگردان او در بحبوحه جام‌جهانی هم فعالیت چشمگیری در فضای مجازی داشتند و اصلا خود کارلوس بعضی مواقع لیست تیم ملی را ابتدا در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کند! بنابراین طبیعی است که او مشکلی با اینستاگرام یا نظایر آن نداشته باشد. فرمان اخیر از جهت دیگری صادر شده و گویا قرار است فلسفه آن اعتراض به مدیران فدراسیون در مورد عدم‌پرداخت پاداش‌های مربوط به جام‌جهانی باشد.
پیش از این با پدیده مصاحبه‌های هماهنگ و فرمایشی بازیکنان تیم ملی آشنا شده بودیم اما حالا مرزهای لجبازی در این مجموعه جلوتر رفته و کار به جایی رسیده که همه با هم باید «دی‌اکتیو» کنند! آیا واقعا این همه اصرار برای نفرت‌پراکنی و جنگ اعصاب لازم است؟ آیا مهم‌ترین فوتبالیست‌های مملکت بازیچه هستند که هر روز به یک شکل در بیایند و توسط بازوان قدرتمند کی‌روش به یک سو حرکت داده شوند؟ آیا هیچ‌کدام از اینها شخصیت مستقل ندارند که به آنها امر می‌شود چه بگویند و چه کار کنند؟ البته که نظم و اقتدار سرمربی یکی از عوامل موفقیت هر تیمی است اما نه اینکه بازیکنان تبدیل به دستگاه‌هایی شوند که ریموت کنترل آنها دست کی‌روش باشد و او در جهت منافع خودش آنها را بالا و پایین کند؛ یک‌بار دکمه اعتراض به کیفیت لباس تیم ملی یا بازی‌های تدارکاتی را بزند و همه در این مورد صحبت کنند، یک‌بار دکمه خاموشی صدا را بزند و یک‌بار کلا تصویر را قطع کند!
باید دندان روی جگر بگذاریم، شاید بالاخره دوستان افتخار دادند و در مورد رفتار اخیرشان روشنگری کردند. با وجود این، اگر گمانهزنیها درست باشد و اعتراض‌ها به عدم‌پرداخت پاداش جام‌جهانی به بازیکنان و مربیان مربوط شود، تیم ملی یک گام دیگر از قلب مردم فاصله خواهد گرفت. روزی علی کریمی در مورد کی‌روش گفته بود: «متأسفم برای کسی که به‌خاطر پاداش مساوی با نیجریه خودش را در اتاقش حبس کرده بود». حالا این طغیان دسته‌جمعی یادآور همان جمله و همان روحیه است؛ آن هم بلافاصله بعد از روزهایی که بیشتر مردم ایران فارغ از کری رنگ‌ها، تلاش صمیمانه و بی‌منت بازیکنان پرسپولیس با دست‌های خالی را ستودند. در آستانه جام‌ملت‌های آسیا ما نیاز داریم تیم‌مان را دوست داشته باشیم؛ تیمی که باید خیلی خاکی‌تر و مهربان‌تر از این باشد. آیا کی‌روش اجازه می‌دهد؟
آدم آهنی‌های کی‌روش
در همینه زمینه :
گزارش
گزارش
سوژه روز