عجول، عصبی پر اشتباه

وقتی سوت پایان نیمه اول نبرد کاشیما و پرسپولیس به صدا درآمد، هواداران تیم مهمان حتی به تساوی نیز راضی نبودند. پسران و دختران پرشماری که پشت میزهای مدرسه در ردیف‌های منظم به تماشای بازی مشغول بودند، انتظار داشتند پرسپولیس با ادامه روند نیمه اول، تیر خلاص را به حریف بزند و سامورایی‌ها را به لبه پرتگاه ببرد. شکست اما از آنچه پرسپولیسی‌ها تصور می‌کردند، نزدیک‌تر بود. کاشیما با نخستین شوت درون چارچوب، به نخستین گل مسابقه دست پیدا کرد. این گل، عملا نظم و آرامش را از پسران برانکو گرفت و آنها را در وضعیتی قرار داد که در این فصل از لیگ قهرمانان، تنها در جدال رفت مرحله گروهی با السد دیده شده بود. تیمی که تصمیم داشت تا کار حریف را در همین مسابقه رفت تمام کند؛ در نیمه این دوئل درست مثلِ «صبح‌شنبه» بود؛ کسالت‌بار و دلسردکننده.

حریف پرسپولیس در فینال آسیا، ابدا تیم فوق‌العاده‌ای نبود. آنها نه در دفاع، شگفت‌انگیز به‌نظر می‌رسیدند و نه در حمله، آمادگی ویران‌کردن خط دفاعی تیم مهمان را داشتند. هر دو گل آن‌ها، در شرایطی نه چندان طبیعی روی غفلت بزرگ مدافعان تیم برانکو به‌دست آمد و کاشیما در شرایطی به این نتیجه رؤیایی رسید که فاصله‌اش با پرسپولیس ابدا به اندازه دو گل نبود. «عصبانیت» سم مهلکی بود که هر چه از زمان بازی گذشت، بیشتر و بیشتر به کالبد پرسپولیس تزریق شد. آنها که در همه دیدارهای قبلی، عادت به عصبانی‌کردن مهره‌های حریف داشتند، این بار در دام ستاره‌های کاشیما افتاده بودند و کنترلی روی رفتارشان نداشتند. کادر فنی پرسپولیس نیز موفق نشد آرامش را به درون زمین برگرداند. اضافه شدن امید عالیشاه به جای احمد نوراللهی، شرایط پرسپولیس را به‌مراتب سخت‌تر کرد. با ورود امید، آنها ساده‌تر توپ لو می‌دادند، بیشتر خطا می‌کردند و با هر سوت داور، خشونت بیشتری به نمایش می‌گذاشتند. البته که قضاوت داور و سوت‌های او در چند مورد، به ضرر پرسپولیس به‌نظر می‌رسید اما همه آنچه در ژاپن اتفاق افتاد، تنها نیمی از راه فوتبال بود و مهره‌های نماینده ایران در این مسابقه، طوری رفتار می‌کردند که انگار از «رفت و برگشتی» بودن این جدال اطلاعی ندارند! 

شجاع خلیل‌زاده مثل همیشه در ردیف اولِ مهره‌های عصبانی پرسپولیس قرار داشت. او که در جدال با السد توانسته بود بونجاح را تا مرز انفجار از عصبانیت پیش ببرد، این بار کاملا تحت‌تأثیر لبخندهای یوما سوزوکی و بازی ذهنی او قرار گرفته بود. در روزهای گذشته و با مصدومیت پژمان منتظری، همه از بازگشت احتمالی شجاع به تیم ملی صحبت می‌کردند اما این مدافع که در دیدارهای قبلی، آرام و مطمئن ظاهر شده بود، دوباره به همان مرد خشن و پرنوسان تبدیل شد. خلیل‌زاده خوش‌شانس بود که داور در ثانیه‌های پایانی مسابقه با او مدارا کرد و با نشان ندادن کارت زرد دوم، این بازیکن را از محرومیت در دیدار برگشت نجات داد. مدافع شماره3 پرسپولیس، کاملا پتانسیل اخراج شدن در این مسابقه را داشت. داور تصمیم به اخراج شجاع نگرفت اما باز هم تیم برانکو، مسابقه را با یک یار کمتر به پایان برد؛ چرا که سیامک نعمتی، به سادگی به استقبال کارت قرمز داور رفت. او بعد از دریافت کارت زرد اول، برای دقایقی طولانی به داور معترض شد و در لحظات پایانی مسابقه، خودش را به بازیکن حریف کوبید تا با رفتاری کاملا غیرحرفه‌ای، شانس حضور در دیدار برگشت را از دست بدهد. سیامک به‌عنوان یک مهره هجومی، طبیعتا باید اخطارهای کمتری دریافت کند اما او در همین فصل از لیگ قهرمانان آسیا، یک محرومیت دیگر را نیز در دیدار برگشت با الدوحیل تجربه کرده بود تا در آن 90دقیقه حماسی، تنها «تماشاگر» باشد. حالا نعمتی دوباره در جایگاه یک تماشاگر قرار می‌گیرد و از روی سکو، مسابقه‌ای را دنبال می‌کند که می‌توانست حساس‌ترین و مهم‌ترین جدال در همه دوران فوتبالی این بازیکن باشد. او با گلزنی در دیدار برگشت با السد، در بین هواداران پرسپولیس به یک قهرمان تبدیل شده بود اما در ژاپن، بی‌توجه به بازی برگشت کنترل اعصابش را از دست داد تا در کوتاه‌ترین زمان ممکن، تصویری از سقوط یک قهرمان را به نمایش بگذارد. شاید با ورود خریدهای جدید، نقش این بازیکن در نیم‌فصل دوم تیم برانکو کمرنگ‌ و کمرنگ‌تر شود. این چند ثانیه ناآرام، با واکنش تند سیدجلال حسینی نیز روبه‌رو شد. او حرکت سیامک را «بچگانه» توصیف کرد اما درباره نقش خودش در بروز چنین رفتارهایی توضیح نداد. اعتراض کشدار سیدجلال به کمک داور در دیدار هفته گذشته با سایپا، نخستین قدم در درگیری‌های عجیب این مسابقه بود. بعد از پایان بازی، حسینی دست روی این نکته گذاشت که مهره‌های تیمش به جای حضور در رختکن، باید در درگیری‌ها حضور پیدا می‌کردند.

تزریق این نوع تفکر به تیم، در نهایت عواقبِ تلخی مثل خشم و هیاهوی دیدار با کاشیما را به همراه خواهد داشت. از دست دادن یک مهره فیکس، لطمه بزرگی به پرسپولیس خواهد زد اما پرونده فینال، هنوز بسته نشده است. کاشیما یک تیم خارق‌العاده و مهارنشدنی نیست اما آنها ضعف‌های پرسپولیس را به خوبی می‌شناسند. تیم ژاپنی در نیمه دوم، روی جناح چپ خط دفاعی تیم برانکو فشار وارد کرد و از ضعف شایان مصلح روی زمین، به خوبی بهره برد. حالا با غیبت نعمتی به‌عنوان مدافع راست احتمالی، دیگر امکان حضور محمد انصاری در سمت چپ خط دفاعی و بازگشت شجاع به قلب دفاع نیز وجود نخواهد داشت و از بین آدام همتی و امید عالیشاه نیز یک نفر در فهرست 11نفر ابتدایی پروفسور قرار خواهد گرفت. با وجود این، پرسپولیس هنوز فقط بازنده دیدار «رفت» است و به اندازه یک شنبه باشکوه در آزادی، بیشتر با قهرمانی آسیا فاصله ندارد. آنها برای لمس جام به یک بازگشت بزرگ نیاز دارند و برای تجربه این بازگشت، نباید به هیچ قیمتی صبر و آرامش‌شان را مثل بازی رفت از دست بدهند. محاصره عصبانیت، پرسپولیس را درست همانند نبرد صبح شنبه، به زیر گیوتین خواهد برد.