من در دهه50 تحصیل کردم و همه این سالها در حوزه زنان و کودکان با تأکید بر آسیب این گروهها به فعالیت پرداختم. این همه کاری است که بلدم و از دستم ساخته است که انجام دهم. بعد از اینکه ایران در سال 72به کنوانسیون حمایت از حقوق کودکان پیوست، یعنی از سال 74، کارم را با انجمن حمایت از کودکان آغاز کردم. سال77 ناگهان با افزایش عجیب کودکان کار در سطح شهر مواجه شدیم. آن زمان بهعنوان یکی از اعضای هیأتمدیره این انجمن فعالیت میکردم. با واگذاری پیگیری این مسئله خاص به بنده و تحقیق درباره کودکان کار و خیابان، متوجه شدم اکثر این کودکان در محله دروازهغار تهران زندگی میکنند و خانوادههای آنها نیز درگیر اعتیادند. وقتی سال85 سازمان بهزیستی تصمیم گرفت نخستین دیآیسی زنان را تاسیس کند، پیشنها د کرد من این وظیفه را بهعهده بگیرم. همه میدانیم که کار در حوزه زنان دشوار است. من اما دوباره دروازهغار را انتخاب کردم چون میدانستم زنان درگیر اعتیاد را آنجا میتوانم پیدا کنم؛ بنابراین دوباره به این محله برگشتم و کارم را تا امروز به شکل مداوم ادامه دادهام.
در مصاحبهای با یکی از روزنامههای سراسری اینطور بهنظر میرسید که گفتهاید خانه خورشید را واگذار کردهاید. قصه آن تیتر را برایمان تعریف کنید.
تیتر روزنامه اشتباه بود و معنی حرف من را تغییر میداد. من در اصل گفتهبودم متادوندرمانی را واگذار کردیم. خانه خورشید بهعنوان نخستین مرکز گذری کاهش آسیب اعتیاد زنان وفعالیت روزانه 100 خانم سوءمصرفکننده،از پزشک متادون دریافت میکردند. ما در اصل از ابتدا با استناد به ماده 15ستاد مبارزه با موادمخدر -که میگفت اعتیاد یک بیماری است- کارمان را آغاز کردیم و با ماده 16کار را ادامه دادیم که به تسریع و قطع مصرف اجباری میپرداخت. در اصل گروه هدف را که زنان معتاد بودند تبدیل کردیم به زنانی که قطع سوءمصرف کرده و در حال بهبودیاند. به همینخاطر تنها بخش متادون این مرکز واگذار شد و اکنون مرکز کاهش آسیب اعتیاد زنان و حمایتهای اجتماعی همچنان با نام خانه خورشید فعالیت میکند. ما مجوز این مرکز را از وزارت کشور گرفتهایم و با زنانی کار میکنیم که قطع مصرف کردهاند.
تا امروز چه جامعه آماریای را از بند اعتیاد نجات دادهاید؟
در آن 10سال که مرکز کاهش آسیب اعتیاد زنان بودیم، به زنانی کمک کردیم که بتوانند سلامت جسمی، عاطفی و روانی خود را بازیابند. افرادی نیز از دیگر سازمانهای مردمنهاد و مراکز به ما معرفی میشدند؛ بهطور کلی چهارصد و اندی پرونده داریم. این شامل کسانی است که مستقیم به ما مراجعه کردهاند یا از طرف سازمانهایی به ما معرفی شدهاند؛ اینها به قطع مصرف رسیدهاند.
نحوه کمکهای شما به این زنان چگونه است؟
به شکلهای گوناگونی به این زنان کمک میشود؛ مثلا در گشتسیارمان که 5 روز در هفته به دروازهغار میرود، به پاتوقها در این محله سر میزنیم و وسایل بهداشتی، از پد گرفته تا سرنگ بهداشتی، لباسزیر و... بین این زنان توزیع میکنیم تا بیماریها انتشار نیابد. از همه مهمتر، با مشاوره و ارجاع به مراکز به آنها کمک میکنیم. گاهی اتاق برایشان اجاره میکنیم و در کارگاه اشتغالزایی به آنها کار میدهیم که هزینه کرایه خانه خود را درآورند.
مردم چطور میتوانند به شما کمک کنند؟
گروه هدف ما، گروهی ویژه است و کمکطلبی دشوار بهنظر میرسد. وقتی در حوزه آسیب اجتماعی کار میکنیم، مشکلات، بیشتر و گروه خیرین محدودتر میشوند. اکثر خیرین دوست دارند در حوزه کمک به کودکان بیمار یا بیماری خاص و... فعالیت کنند. حمایتطلبی برای زنان معتاد راحت نیست. برای خیلی از آدمها درک کسی که اچآی وی مثبت دارد یا رفتار محافظتنشده داشته، راحت نیست. اما برای شناخت و کمک به ما میتوانند به آدرس اینترنتی www.khanehkhorshid.ir مراجعه کنند و به این فکر کنند که مادر و کودکی را در سلامت نگهدارند و امکانی فراهم کنند که بازگشت به سوءمصرف نداشته باشند. به این مرکز کمک نقدی و غیرنقدی میشود و نیازهای این زنان همه آن چیزی است که همه ما برای زندگیکردن به آن نیاز داریم.
آیا فعالیت خیریهها و مراکزی که با الگوی هدف شما کار میکنند، نوعی موازیکاری محسوب نمیشود یا اساسا به آن مؤسسات و خیریهها همسو نگاه میکنید؟
خانه خورشید مثل همه انجیاوهای دیگر الگوهایی ارائه میدهد برای اینکه به مسئولان نشان دهد اینگونه میتوانند در جامعه به افراد کمک کنند. این انجیاوها با پایداری در الگویی که ارائه کردهاند و موفقیت در فعالیت آنها نشان میدهند که اقدامات خوبی صورت گرفته و میتواند توجهاتی را در جامعه جلب کند. بهنظرم نهادهای مدنی که برخی اهدافشان مشترک است، موازیکاری نمیکنند. جامعه با گستردگی فضاهای شهری و... جای آن را دارد که انجیاوهای مختلفی برای رفع مشکلات ویژه تلاش میکنند و هر انجیاویی به بخشی از مشکلات گروه هدف خواهد پرداخت.
برنامه آینده خانه خورشید چیست؟
یکی از آرزوهایمان این است که بتوانیم در حیاط خانه خورشید، سولهای برپا کنیم. 8سال است در ساختمانی که شهرداری منطقه 12در اختیارمان قرار داده است، ساکنیم. این ساختمان حیاطی دارد که امیدواریم شهرداری اجازه بدهد سولهای در آن برپا کنیم و سالن اشتغال زنان را گسترش دهیم و در ساعاتی، از آن سالن برای آموزش پیشگیری از اعتیاد، کودکآزاری و آموزش مهارتهای اجتماعی استفاده کنیم
دو شنبه 7 آبان 1397
کد مطلب :
35938
لینک کوتاه :
newspaper.hamshahrionline.ir/5xzY
+
-
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .
Copyright 2021 . All Rights Reserved