محمد بیاتی/ روزنامه‌نگار:
بر اساس سرشماری‌هایی که در سواحل دریا‌ها و تالاب‌ها انجام می‌شود، هر سال در فصل زمستان، حدود 2 میلیون پرنده مهاجر به ایران می‌آیند.
پرندگانی که به امید سپری کردن زمستانی معتدل‌تر از سیبری به تالاب‌های شمالی کشور می‌آیند باید پرواز را بیشتر از دیگر پرندگان به خاطر بسپارند، زیرا بسیاری از آنها، در دام‌های رنگارنگ صیادان مجاز و غیرمجاز، سرنوشتی جز مرگ ندارند.
فاجعه کشتار و فروش پرندگان در ایران به‌ویژه در شهرهایی مثل فریدونکنار هنگامی دردناک‌تر می‌شود که بدانیم این کشتارها با هدفی فراتر از صید سنتی و تامین برخی نیازهای معیشتی اهالی بومی و بیشتر به قصد سوداگری بیش از اندازه برخی افراد سودجو انجام می‌شود.
فاجعه صورت گرفته در شکار پرندگان فریدونکنار یک بحران 30 ساله است. دردناک‌تر آن‌که عده‌ای از مقامات محلی و منطقه‌ای نمی‌دانند و باور ندارند این قتل عام عملی غیرقانونی، اشتباه و حتی غیرانسانی است.
حتی برخی مقامات محلی به بهانه این‌که مردم منطقه شغل ندارند و شکار می‌تواند منبع درآمد آنها باشد، از این کشتار وسیع در پهنه شمالی کشور دفاع می‌کنند. برآورد‌ها نشان می‌دهد بازار پرنده‌فروشان فریدونکنار در 6 ماه گردش مالی 6 میلیارد تومانی دارد و این عدد خود به تنهایی گویای عمق فاجعه است.
از سوی دیگر، بنابر آمار، فقط در استان مازندران حدود ۲۰ هزار شکارچی با پروانه مشغول شکارند و بر اساس بررسی و تخمین خبرگزاری ایرنا، حدود ۱۰۰ هزار شکارچی هم بدون مجوز به کشتار پرندگان می‌پردازند.
با این‌که تا کنون آماری دقیق و رسمی از تعداد پرندگانی که هر زمستان در شمال ایران شکار می‌شوند، ارائه نشده است، اما به طور تقریبی حدود یک میلیون شکار یا به زبانی دیگر، نسل‌کشی پرندگان، در زمستان هر سال در استان‌های شمالی اتفاق می‌افتد.
بر اساس آمارى که هنوز به صورت رسمی منتشر نشده، ایران در رتبه دوم جهانی کشتار و نابودى پرندگان و تخریب زیستگاه طبیعى قرار دارد.
این فاجعه زیست‌محیطی به شدت وجهه بین‌المللی کشور را خدشه‌دار و از سویی ضربه‌ای سهمگین به اکوسیستم طبیعی وارد می‌کند و خسارت‌های جبران ناپذیری را به دنبال دارد.
با این‌که اجرای طرح‌های جایگزین معیشتی می‌تواند راهکار موثری برای جلوگیری از این کشتار و فاجعه زیست‌محیطی باشد، اما رعایت قانون و تضمین اجرای قانون از سوی سازمان‌های مربوط باید در سرلوحه برنامه‌های اجرایی باشد.
تا وقتی شکارچیان اهمیتی به قانون منع کشتار پرندگان نمی‌دهند و ابزار موثری برای مقابله قانونی با آنها وجود ندارد، نمی‌توان پرندگان را به سلامت بدرقه کرد.