دنبال علاقه‌ام رفته‌ام

بعد از رقابتی نفسگیر، رنگ مدال برگزیدگان المپیاد فیزیک ایران مشخص شد و البرز امیری‌فر، جوان 17ساله، مقام برتر این رقابت‌‌ها را از آن خود کرد؛ جوان آینده‌داری که دغدغه مدال‌آوری نداشت و فقط دنبال علایقش رفت شکرگزار خداوند است و اینطور می‌گوید: «ارتباط خوب معلمان فیزیک‌ و روش تدریس‌شان باعث شد تا به شکل ویژه جذب درس فیزیک شوم. از طرف دیگر، خانواده‌ام همیشه راهنماهای خوبی برایم بودند اما هیچ وقت بیش از حد حساسیت نداشتند. فشاری نبود که در چه رشته‌ای باید تحصیل کنم یا در آینده چکاره شوم. حتی برخی از بستگان نزدیک، با توجه به اینکه پدر و مادرم پزشک هستند انتظار دارند من هم پزشک شوم اما والدینم هیچ اصراری به این موضوع ندارند؛ فقط تأکید دارند که در زندگی موفق باشم، عمرم را به بطالت نگذرانم، علایقم را جدی بگیرم و مفید باشم. در ابتدا قرار نبود اصلا در المپیاد شرکت کنم یا به‌دنبال مدال طلا بروم، فقط دنبال چیزی رفتم که به آن علاقه داشتم».

به‌نظر می‌رسد درس زندگی‌ای که از والدینش گرفته در کنار تلاش خودش و معلم‌ها، او را در درس و مشق مدرسه موفق کرده است؛ نه معلم خصوصی داشته و نه مشاوره اختصاصی تحصیلی و آزمایشگاه اختصاصی در خانه، اما حس رقابتی که در مدرسه ایجاد شد مثل یک محرک قوی عمل کرد و این موفقیت را رقم زد و به شکل ویژه‌ای قدردان زحمات معلمانش است.

برخلاف تصور بسیاری از ما، از آن جوانانی نیست که صبح تا شب و شب تا صبح، سرش در کتاب باشد. دوست‌هایی دارد که اغلب همکلاسی هستند و با هم به گردش و تفریح می‌روند. چند سالی است که ویولن می‌نوازد و مهمانی‌های خانوادگی لذتبخش‌ترین لحظات را برایش رقم می‌زند؛ «دوستان زیادی دارم اما واقعا پدر و مادرم بهترین دوستانم هستند. آن‌قدر با هم دوست هستیم که تا امروز هیچ کاری نکرده‌ام که آنها اطلاعی نداشته باشند. هیچ‌چیز پنهانی‌ای ندارم. وقتی از موضوعی خیلی عصبی می‌شوم نزد یکی از آنها می‌روم و خودم را حسابی تخلیه می‌کنم و آنها گوش می‌کنند و به وقتش هم راهکارهایی ارائه می‌دهند که همیشه به دردم خورده است. این دوستی آن‌قدر برایم جذاب است که می‌خواهم من هم در آینده بهترین دوست فرزندم باشم.»

اما یک نگرانی دارد؛ «فعلا فکری برای اشتغال ندارم. خیلی به این موضوع فکر کرده‌ام که می‌خواهم چکاره شوم اما هنوز به نتیجه نرسیده‌ام. شاید دلیلش این باشد که درباره مشاغل مختلف، اطلاعات کافی ندارم. ‌ای کاش در مدارس، دانش‌آموزان با ویژگی و شرایط مشاغل مختلف و نیاز جامعه آشنا شوند تا راحت‌‌تر بتوانند تصمیم بگیرند. احتمالا نبود چنین اطلاع‌رسانی‌ای در مدارس باعث‌شده که دانش‌آموزان به دلایلی نه‌چندان محکم وارد یک رشته دانشگاهی شوند ولی پس از گذشت چند سال از عمر خود و فارع‌التحصیلی، سراغ شغلی غیرمرتبط بروند.»