یادداشت
چگونه مطالبه‌گری کنیم!
امیر عباس نخعی/روزنامه‌نگار
یک به یک نامشان را صدا می‌زدند. پشت میکروفن می‌آمدند و فریاد می‌زدند و صادقانه بی‌هیچ نگاه سیاسی و پلشتی سخن می‌گفتند. گویی در مجلس شاهنامه‌خوانی هستی؛ اما خیر، مجلس، مجلس دانش‌آموزی بود و نمایندگان دانش‌آموزان یک به یک سخنرانی می‌کردند؛ نمایندگان استان‌های مختلف از مطالبات می‌گفتند با صداهایی رسا، نشأت گرفته از توان و انرژی جوانی و بسان سخنوران سیاسی و انقلابی.
این فریادهای صادقانه و بیان آمال، دستمایه شروع سخنان میهمان جلسه شد. آذری جهرمی- وزیر ارتباطات- در این مراسم سخنانش را با این مفهوم آغاز کرد؛ «برای شنیده‌شدن سخنانمان فریاد نزنیم.»
البته پیکان این انذار نه دانش‌آموزان که مسئولان بودند؛ اینکه عملکرد مدیران و صحنه‌گردانان کشور تا‌کنون چگونه بوده که چنین جوانانی به عرصه آمده‌اند. چرا به‌جای توجه به مغز سخنان،گوش‌هایمان بلندی آواها را می‌شنوند. این انذارها مرا ناخواسته به یاد سخنان روحانی رئیس‌جمهور انداخت که در پاسخ به هجمه‌های مخالفانش گفت آنان کم تعداد اما با صدای بلند هستند؛ مخالفانی که دولت را از حرکت باز می‌دارند و با بحران‌سازی‌‌ها آن را به حاشیه می‌کشاندند. روحانی زمانی که دید این فریاد‌ها فروکش نمی‌کند و مخالفان اندک، جلوی حرکت دولت برآمده از رأی مردم را گرفته‌اند بدون آنکه مطالبات آنها عمیق و پرمغز باشد نسبت به آنها واکنش نشان داد.
متأسفانه در جامعه‌ای که کسی شنونده نیست و همه تنها مطالبه‌گرند و می‌خواهند در صف مطالبه‌گران و نه پاسخگویان باشند چنین می‌شود که باید برای شنیده‌شدن درصف بلند مطالبه‌گران فریاد بکشی.
وقتی یک رئیس‌جمهور پس از پایان دوره هشت‌ساله ریاست‌جمهوری‌اش به صف مطالبه‌گران و نه پاسخگویان می‌پیوندد از دیگران چه انتظاری می‌توان داشت. چگونه می‌توان از نسل تازه انتظار داشت که به‌جای مطالبه‌گری توأم با فریاد به مطالبه‌گری توأم با مطالعه بپردازند. جامعه ما نیاز به آرامش و آموزش دارد. باید با آرامش به آموزش پرداخت. باید به نسل تازه و پرنفس گفت که مطالبه با مطالعه و حفظ آرامش میسر می‌شود. باید دانست، آگاهی کسب کرد و بعد خواست.
باید پاسخگویی آموخت و اگر همه در صف مطالبه‌گران بایستند کسی برای پاسخگویی و ساختن آینده بهتر و رفع نقص‌ها و زیان‌ها باقی نمی‌ماند. باید سیاست و جناح‌بازی‌های رایج را از مطالبه‌گری‌ها دور کرد؛ چراکه اگر مطالبه‌گری با سیاست‌بازی در‌آمیخته شود اعتماد را می‌شکند و شکست اعتماد یعنی از دست‌دادن مردم. جایگاه تحزب و جناح بازی تنها در کسب قدرت و زمانی معنا می‌دهد که سیاست‌بازان و جناح‌ها و احزاب برای کسب قدرت سیاسی با یکدیگر رقابت می‌کنند اما اگر این نگاه به عرصه مطالبه‌گری رسوخ کند حتما گسست اعتماد را به‌دنبال خود می‌آورد. پس سیاستمداران ما باید الگویی برای نسل تازه باشند. به آنها مطالبه‌گری توأم با آگاهی و آرامش بیاموزند و در کنارش پاسخگویی! صف مطالبه‌گران مطول و صف پاسخگویان کوتاه است.
