بولت تنها نیست
یوسین بولت هنوز یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال نیست. سریع‌ترین مرد تاریخ که بعد از یک سال بازنشستگی از دوومیدانی رشته ورزشی خود را تغییر داده تا آرزوی خود به‌عنوان یک بازیکن فوتبال را عملی کند، به‌صورت آزمایشی در یک تیم گمنام استرالیایی بازی می‌کند. او این هفته موفق شد نخستین و دومین گل عمر خود را در یک بازی فوتبال به ثمر برساند. بازیکن تیم سنترال کوئست که آرزوی بازی در منچستریونایتد را داشت و مدتی هم در تیم دورتموند تمرین کرد، نخستین و آخرین ورزشکاری نیست که رشته خود را تغییر داده‌است.
محمد خاتم در 3 رشته عضو تیم ملی بود؛ فوتبال، دوومیدانی و ژیمناستیک. محمود نامجو که اصالتا ژیمناست‌کار بود و سپس رکورد وزنه‌برداری جهان را در وزن خودش زد. محمود عدل هم همزمان در 2 رشته والیبال و بسکتبال عضو تیم ملی بود. ما دونده سرعتی هم داشتیم به نام امیر پیاهو که بعدها در تیم فوتبال استقلال خوزستان هم بازی کرد. یا وحید شمسایی که اسطوره فوتسال ایران است و مدتی در تیم فوتبال استقلال هم عضویت داشت. در میان دختران ایرانی این تغییر رشته ورزشی بیشتر دیده می‌شود. از قدیمی‌ها پدیده بلوری‌زاده که دونده بود و در پنجگانه و پرش ارتفاع هم مقام داخلی داشت و بعدا کاپیتان تیم ملی والیبال هم شد. او هم‌اکنون کمک‌مربی تیم ملی والیبال دختران ایران است. شادی طباطبایی نفر اول تنیس بود و نفر اول پرش سه‌گام هم بود و در عین حال در تیم ملی والیبال هم عضویت داشت. عطاءالله بهمنش در کوهنوردی و دوومیدانی ورزشکار حرفه‌ای بود و در فوتبال هم مدتی در بانک‌ملی بازی می‌کرد. بین ورزشکاران ایرانی هم مرسوم بود که افرادی هم در تیم ملی والیبال هم بسکتبال یا دست‌کم در عرصه باشگاهی در هر دو رشته بازی می‌کردند.
جو هارت، دروازه‌بان شماره یک سابق تیم ملی انگلیس که به لیست جام جهانی دعوت نشده بود، تابستان را به کریکت پرداخت و در تیم شهرش بازی کرد، البته او هنوز جزو افرادی نیست که رشته خود را تغییر داده‌اند.
پائولو مالدینی هم ورزشی غیر از ورزش تخصصی خودش را تجربه کرد. او در سال2017 در تورنمنت تنیس حرفه‌ای آسپریا در میلان با استفانو لاندونیو یک تیم 2نفره تشکیل داد و به‌قدری بازی‌اش خوب بود که هم‌تیمی‌اش درباره او گفت: «مالدینی هیچ نقطه ضعفی در تنیس ندارد.» البته این زوج بازی خود را ظرف 42دقیقه 1-6 باختند؛ مالدینی که نقطه ضعفی نداشت، پس مشکل این تیم لاندونیو بود!
باتیستوتای اسطوره‌ای هم دستی در ورزشی غیراز فوتبال داشت. باتی‌گل که فوتبال را به‌خاطر مصدومیت قوزک پا رها کرد، مدتی به‌صورت حرفه‌ای دارت بازی می‌کرد.
ویسه در دوران درخشان حضورش در وردربرمن، 2 جام هم برد. او عضو تیم ملی هم بود. اما بعد از بازنشستگی از فوتبال کشتی کچ را برای ادامه ورزش انتخاب کرد و درباره این تصمیم گفت: «کشتی می‌گیرم برای اینکه از چاقی
فرار کنم!».
لیزارازو را هم لابد می‌شناسید. بازیکن فرانسوی که اصالتی باسکی داشت، بعد از فوتبال به مربیگری روی نیاورد و در تصمیمی عجیب به ورزش رزمی جوجیتسو نقل‌مکان کرد و حتی در رقابت‌های قهرمانی دسته یک اروپا در سبک‌وزن برای کمربند آبی جنگید.
یرژی دودک، دروازه‌بان لهستانی رئال مادرید هم موتورسواری را برای بعد از بازنشستگی برگزید. ویلاش بواش، مربی پرتغالی مدتی است برای فرمول یک تمرین می‌کند.
میشاییل شوماخر، بهترین راننده تاریخ هم که چند سالی است به‌خاطر سقوط از کوه‌های آلپ هنگام اسکی کردن به کما رفته، مثل یوسین بولت دستی در فوتبال داشت اما حرفه‌ای فوتبال نمی‌کرد و در بازی‌های خیریه در تیم‌های منتخب اروپا و جهان به میدان می‌رفت و فوتبالیست متوسطی بود.
سانتیاگو کانیزارس، دروازه‌بان اسپانیایی به اتومبیلرانی روی آورد. نایجل مارتین، دروازه‌بان انگلیسی بعد از بازنشستگی کریکت بازی می‌کرد و در لیگ ایر وارف عضو تیم لیدز بود.
ایوان پریشیچ، بازیکن فعلی کرواسی و اینترمیلان از سال2017 در کنار فوتبال به والیبال ساحلی هم می‌پردازد تا زمانی که بازنشسته شد، ورزش را ترک نکرده باشد.
لو یاشین، دروازه‌بان افسانه‌ای تیم ملی شوروی ملقب به عنکبوت سیاه در 2 تیم هاکی و باندی (نوعی هاکی روی یخ) دروازه‌بان تیم ملی شوروی بود.
بروس آره‌نا، سرمربی چند دوره تیم ملی فوتبال آمریکا در سال1974 با تیم لاکراس (شبیه هاکی) آمریکا قهرمان جهان شد.
کلایو آلن که در فصل 1987-1986 در تمام رقابت‌ها 49گل برای تاتنهام به ثمر رساند،10سال بعد با تیمی انگلیسی در رقابت‌های قهرمانی فوتبال آمریکایی اروپا شرکت کرد.
ریو فردیناند هم بعد از بازنشستگی از فوتبال مدتی به‌صورت حرفه‌ای بوکس تمرین کرد اما هنوز موفق نشده در مسابقه‌ای در حد و اندازه بین‌المللی شرکت کند.
کرتیس وودهاوس که زمانی هافبک فوتبال بود موفق شد نام خود را به‌عنوان بوکسور حرفه‌ای ثبت کند و حتی در سال2014 قهرمانی سبک‌وزن جهان را به‌دست آورد.
تایسون گی، قهرمان اسبق دو صد متر مدتی در تیم بابسلد آمریکا (نوعی ورزش زمستانی با سورتمه) بازی کرد.
مایکل جردن، از بهترین بسکتبالیست‌های تاریخ در سال1994 در ماینر لیگ بیسبال آمریکا که پایین‌تر از سطح میجر لیگ است در تیم شیکاگو وایت ساکس بازی کرد و سپس به تیم‌های بیرمنگام بارونز و اسکاتلند اسکورپیونز در همین رشته رفت و سپس دوباره به NBA برگشت.
براک لسنار، جوان‌ترین چهره سرشناس تاریخ کشتی کچ یک بازیکن حرفه‌ای در فوتبال آمریکایی بود و در تیم‌هایی نظیر مینه‌سوتا و ایکینگز بازی کرد.
دواین چیمبرز، دارنده مدال طلای دو سرعت داخل سالن جهان هم در فوتبال آمریکایی هم در راگبی ورزشکار حرفه‌ای بود.
جیمی بولارد، بازیکن اسبق ویگان هم یکی از بازیکنان فوتبالی است که گلف را برای بعد از بازنشستگی یا حین فوتبال خود انتخاب کردند.
جری رایس هم از ورزشکاران غیرفوتبالی‌ای بود که گلف هم بازی کردند. او ورزشکار فوتبال آمریکایی بود.
جانی مورتون ورزشکار سرشناس فوتبال آمریکایی بعدها به هنرهای رزمی ترکیبی ((MMA تغییر رشته داد؛ همان رشته‌ای که علی اکبری، کشتی‌گیر ایرانی هم‌اکنون در آن فعالیت دارد و حرف اول را می‌زند.
دنی اینگ هم در بسکتبال هم در بیسبال در آمریکا در سطح بالایی فعالیت کرد.
ربکا رومه‌رو در رویینگ (قایقرانی) و دوچرخه‌سواری به مدارج بالایی رسید و حتی در المپیک 2008 پکن هم حضور داشت.
سانی بیل ویلیامز، موفق‌ترین ورزشکار تاریخ راگبی نیوزیلند در دسته بوکس سنگین‌وزن قهرمانی جهان (WBA) شرکت کرد.
سر ایان باتام در فوتبال حضوری معقول داشت هر چند که بازیکن بزرگی نبود اما او در کریکت به ورزشکار بزرگ‌تری تبدیل شد.
اندرو فلینتوف یک کریکت‌باز قهار بود که بعدا به یک مشتزن حرفه‌ای تغییر ماهیت داد.
آدام گمیلی در سال2012 در مسابقات جهانی جوانان در بارسلونا با رکورد 05/10ثانیه مدال طلا به‌دست آورد اما دوومیدانی دل او را زد و گمیلی به فوتبال رفت و به‌عنوان یک مدافع در تیم‌های نه چندان مطرح عضو شد. و حالا با بولت داستان تغییر رشته ورزشکاران در جهان همچنان ادامه دارد.
در همینه زمینه :
