معمای شماره 9

هنوز سوت آغاز جام‌جهانی۲۰۲۶ زده نشده، اما برای فوتبال ایران بازی دیپلماسی و دلهره خیلی زودتر استارت خورده است. ماجرا از جایی کلید خورد که ایالات متحده، میزبان اصلی بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان، در اقدامی که بوی سیاست می‌داد، برای برخی از مدیران ارشد فوتبال ایران ازجمله مهدی تاج ویزا صادر نکرد؛ خبری شوکه‌کننده که تا مرز تحریم مراسم قرعه‌کشی توسط ایران پیش رفت اما در دقایق اضافه، دیپلماسی حضور پیروز شد و امیر قلعه‌نویی به همراه نبی و جمالی، مسافران سرزمین یانکی‌ها شدند تا جایگاه ایران در سالن خالی نماند. اما این پایان ماجرا نبود. بازگشت تیم اعزامی و مصاحبه‌ رئیس فدراسیون، تازه اول یک نگرانی بزرگ‌تر بود. مهدی تاج با اشاره به صادر‌نشدن ویزا برای سعید الهویی به‌دلیل سوابق خدمت در تیم‌های نظامی، جمله‌ای گفت که لرزه بر اندام هواداران تیم ملی انداخت: «ممکن است این مشکل برای بازیکنان هم پیش بیاید.» همین یک جمله کافی بود تا تمام نگاه‌ها به سمت ستاره بی‌چون‌وچرای خط حمله ایران، مهدی طارمی بچرخد. پسر خلیج‌فارس که هم سابقه خدمت سربازی دارد و هم در فضای مجازی، با آن توییت معروف علیه رژیم صهیونیستی، مواضعی صریح داشته است. ناگهان فضای مجازی پر شد از شایعات تلخ؛ آیا طارمی جام‌جهانی را از خانه تماشا می‌کند؟ آیا آمریکا انتقام توییت سیاسی را از ساق‌های فوتبالی می‌گیرد؟
ترس از‌دست‌دادن مهره‌ای که امید اول گلزنی یوزهاست، خواب را از چشم خیلی‌ها گرفت. اما بیایید کمی از هیجان فاصله بگیریم و به منطق مستطیل سبز برگردیم؛ جایی که نور امید هنوز پررنگ است. بسیار بعید به‌نظر می‌رسد که فیفا اجازه دهد سیاست تا این حد گلوی فوتبال را بفشارد. طارمی، ستاره‌ای در کلاس جهانی است که سابقه دریافت ویزای آمریکا برای مسابقات جام باشگاه‌های جهان را در کارنامه دارد؛ سندی محکم که نشان می‌دهد درهای آمریکا آنقدرها هم که شایعه شده، به روی او بسته نیست. از طرفی، تاریخ فوتبال پر است از بازیکنان مسلمان و غیرمسلمانی که مواضع تندی علیه اسرائیل داشته‌اند اما هرگز از حضور در تورنمنت‌های بزرگ محروم نشده‌اند.
جام‌جهانی، جشن ملل است، نه دادگاه عقاید. اگرچه نگرانی‌ها با توجه به سختگیری‌های اخیر آمریکا قابل درک است، ‌حذف طارمی به دلایل سیاسی، هزینه‌ای است که حتی میزبان قدرتمند جام‌جهانی هم به‌راحتی زیر بار آن نخواهد رفت. شاید مسیر رسیدن به آمریکا پر‌پیچ‌‌و‌خم و پر از دست‌اندازهای دیپلماتیک باشد، اما امیدواری‌ها بسیار بیشتر از ناامیدی‌هاست.