دوئل با مرگ در دل طبیعت

لیلا شریف | روزنامه‌نگار 

هر روز یک خبر از طبیعت‌گردها و کوهنوردانی به گوشمان می‌خورد که در میان روزمره‌هایشان، تصمیمی متفاوت گرفتند و خود را از شهرهای شلوغ به آرامش طبیعت رساندند. تا‌اینجای ماجرا همه‌‌چیز خوب است و رسیدن به آرامش هم خواسته‌ تحسین شده در روزگار زندگی شهری حساب می‌شود اما وقتی پای بی‌تجربه‌بودن در میان باشد، خطر نمایان می‌شود.
18دوچرخه‌سوار گم‌شده در جنگل‌های جواهرده یا کوهنوردی که راه را گم کرد، تنها بخشی از خبرهای گره‌خورده با کارنابلدی طبیعت‌گردان هستند که گاهی منجر به اتفاقات تلخ هم می‌شوند. همین چند وقت پیش، بالگردی که برای کمک به یک زن کوهنورد به اشترانکوه رفته بود، در مسیر نجات، سقوط کرد و منجر به شهادت 2نیروی امدادی شد. این حوادث، روی دیگری از تبعات طبیعت‌گردی بدون راهنما و تجهیزات است که این روزها بارها و بارها در رسانه‌ها منتشر می‌شوند.
واقعیت این است که طبیعت‌گردی بی‌برنامه به یکی از تفریحات هزینه‌ساز تبدیل شده است؛ از کوهنوردانی که بدون راهنما وارد مسیرهای خطرناک می‌شوند تا گردشگرانی که نیمه‌شب در جنگل‌های مه‌گرفته شمال دنبال «هیجان» می‌گردند، همه‌شان در نهایت یک نقطه مشترک دارند؛ بی‌توجهی به هشدارها.
اگر دقیق‌تر به ماجرا نگاه کنیم، عیان می‌شود که ماجرا فقط درباره نابلدی راه نیست، بلکه بسیاری از این حوادث از نبود دانش و آگاهی کافی نشأت می‌گیرد. واقعیت این است که جنگل و کوه شباهتی به پارک‌های اطراف محل زندگی ندارند تا افراد هر زمان هیجان طبیعت‌گردی در سرشان ولوله‌ای به پا کرد، راهی شوند. مسیرها علامت‌گذاری ندارند، آنتن تلفن قطع می‌شود، مه و تاریکی همه‌‌چیز را می‌بلعد. با این حال، باز هم عده‌ای بدون راهنما و تجهیزات راه می‌افتند و اینجاست که داستان سخت و گاهی تلخ برای نجات آغاز می‌شود.
باید گفت طبیعت‌گرد ناآگاه، همان‌قدر که می‌تواند برای خودش خطر جانی به بار بیاورد، گاهی در مسیرهای صعب‌العبور بلای جان امدادگران هم می‌شود. این همان بخش نگران‌کننده و شاید کمتر گفته شده از طبیعت‌گردی است که چندان به مذاق دوستداران این سبک از تفریح و گردش خوش نمی‌آید اما تکرار چنین حوادثی نشان می‌دهد که باید این زنگ خطر را جدی گرفت.