شهری که دوست می‌داریم

  فاطمه عباسی| روزنامه‌نگار

تهران را چگونه می‌توان توصیف کرد؟ با چنارهای خیابان ولیعصر که سایه‌شان را سخاوتمندانه بر سر شهروندان خسته می‌گسترانند؟ با ابهت کوه‌های البرز که چون پدری دلسوز، شمال شهر را در آغوش کشیده‌اند؟ یا با همهمه و شلوغی بی‌پایانش که نبض زندگی را در رگ‌های این کلانشهر به جریان می‌اندازد؟ تهران، مجموعه‌ای از تمام این تضادهاست؛ شهر برج‌های شیشه‌ای و خانه‌هایی با حوض‌های فیروزه‌ای، شهر بزرگراه‌ها  و کوچه‌های آشتی‌کنان، شهر سرعت و دلتنگی.
از روزی که آقامحمدخان قاجار، روستای خوش آب‌وهوای «طهران» را به پایتختی برگزید، سرنوشت این شهر برای همیشه تغییر کرد. دیوارهای کاهگلی‌اش جای خود را به آجرهای قزاقی دادند، کوچه‌های خاکی‌اش سنگفرش شدند و درشکه‌ها جایشان را به اتومبیل‌ها بخشیدند.
این شهر، حافظه جمعی ماست. از سنگ‌نوشته‌های کاخ گلستان و عظمت شمس‌العماره تا نوستالژی خیابان لاله‌زار و کافه‌هایش، از هیاهوی میدان توپخانه قدیم تا سکوت و آرامش پل طبیعت امروز. هر گوشه از این شهر، داستانی برای گفتن دارد؛ داستانی از آدم‌هایی که در این خیابان‌ها عاشق شدند، کار کردند، خندیدند، گریستند و رویا بافتند.
چهاردهم مهرماه، «روز تهران»، فرصتی است تا به این شهر نه به چشم یک پایتخت اداری و سیاسی که به مثابه موجودی زنده نگاه کنیم؛ موجودی که بیش از 200 سال است نفس می‌کشد، رشد می‌کند، زخم می‌خورد و دوباره قد می‌کشد.
گزارش پیش رو، سفری تصویری در تونل زمان است؛ دعوتی برای ورق‌زدن آلبوم خاطرات شهری که هر آجرش، بخشی از هویت ماست. ما در این گزارش، قاب‌هایی از دیروز و امروز تهران را کنار هم قرار داده‌ایم تا ببینیم این شهر چقدر تغییر کرده و در عین حال، چقدر خودش باقی مانده است. این تصاویر، تنها روایتی از تغییر سیمای یک شهر نیستند، بلکه آینه‌ای هستند در برابر خودمان تا ببینیم در این گذر پرشتاب زمان، کجا ایستاده‌ایم. این شما و این هم روایتی از شهری که با تمام فراز و نشیب‌هایش، دوستش داریم؛ تهران.