فروپاشی اعتماد

فیلم «سلاح‌ها» ساخته‌ زک کرگر اثری در ژانر وحشت و رمزآلود است که تابستان۲۰۲۵ اکران شد. این فیلم با تلفیق عناصر قصه های عامیانه وحشت‌ و نقد اجتماعی، روایتی از یک تراژدی جمعی در دل جامعه‌ای کوچک ارائه می‌دهد. «سلاح‌ها» تماشاگر را وادار می‌کند تا به پرسش‌های دشواری درباره مسئولیت، شرم مشترک و فروپاشی اعتماد اجتماعی فکر کند. داستان این فیلم از آنجا آغاز می‌شود که در یک شب کابوس‌وار در شهر آرام می‌بروک، 17کودک از کلاس سوم درست رأس ساعت۲:۱۷ بامداد خانه‌هایشان را ترک می‌کنند و ناپدید می‌شوند؛ تنها «الکس» در میان آنان باقی می‌ماند. با اوج‌گرفتن ترس، شایعات و اتهام‌ها، خانواده‌ها و مقامات محلی در جست‌وجوی حقیقت برمی‌آیند. تحقیقاتی که آغاز می‌شود، لایه‌های پنهان خانواده‌ها، نشانه‌های آیینی و تأثیر یک چهره‌ مرموز را آشکار می‌کند. فیلم «سلاح‌ها» از معمایی آرام آغاز می‌شود و به‌تدریج به وحشتی آشکار و تکان‌دهنده می‌رسد. از مضامین محوری این فیلم می‌توان به مسئولیت جمعی و شرم فردی اشاره کرد. پرسش اصلی فیلم این است که وقتی کودکان ناپدید می‌شوند، مقصر کیست؟ والدین، نظام آموزشی یا کل جامعه؟ از دیگر مضامین فیلم، آیین در زندگی روزمره است؛ اشیای ساده‌ای مانند مو، روبان و ساعت به نمادهای کنترل و قربانی‌سازی بدل می‌شوند. از نکات دیگر این فیلم ظاهر آرام در برابر فساد پنهان است؛ خانه‌های منظم و نرده‌های سفید، ماسکی بر تاریکی اخلاقی ساکنانند‌؛ تجسم‌ اگزوتیک مدرن آمریکایی. از منظر تکنیک‌های روایی هم فیلم ساختاری چندوجهی دارد؛ روایت از دیدگاه والدین، معلمان و بازپرس، به‌تدریج پازل داستان را کامل می‌کند. ترکیب طنز سیاه با وحشت از دیگر تکنیک‎های فیلم است. لحظات طنز تلخ درکنار خشونت و ترس، حس بی‌ثباتی و آشوب را تشدید می‌کنند. همچنین طراحی صوتی و بصری به این فیلم ویژگی متفاوتی بخشیده است. استفاده از نورپردازی‌های شکافنده و صداهای روزمره‌ تهدیدآمیز، خانه‌های امن را به کابوس تبدیل می‌کند. از نقاط قوت این فیلم می‌توان به فضاسازی خیره‌کننده، بازی‌های درخشان و توانایی فیلم در دگرگون‌کردن تصویر امن حومه‌ شهر اشاره کرد. همچنین از نقاط ضعف فیلم، ساختار پاره‌پاره‌ روایت است که در بخش‌هایی ضرباهنگ را کند می‌کند و استفاده از نمادهایی که گاهی به نتیجه‌ نظری روشنی نمی‌رسند.
درمجموع، فیلم سلاح‌ها تجربه‌ای تفکربرانگیز است که وحشت نقد اجتماعی و کابوس‌های خانگی را در هم می‌آمیزد. کرگر با جسارت جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که پشت ظاهر آرام، با فروپاشی اعتماد و مسئولیت‌گریزی دست‌به‌گریبان است. فیلم گاه پرهیاهو یا نامنسجم به‌نظر می‌رسد، اما تصویری ‌ و سؤال‌برانگیز از بحران جمعی به تماشاگر هدیه می‌دهد؛ تصویری که مدت‌ها در ذهن باقی می‌ماند.