روایتگری از شهدا‌ رسالت فعلی ماست

سعید اوحدی؛ معاون رئیس‌جمهور و رئیس بنیاد شهید

جنگ ۱۲ روزه اگرچه در مدت و جغرافیا محدود بود اما از حیث تأثیر، عمق، پیچیدگی روانی و پیامدهای آن، از بسیاری از دوره‌های دفاع مقدس عمیق‌تر بود. این جنگ در واقع نبرد اراده‌ها بود. دشمن تصور می‌کرد با شهادت فرماندهان و بمباران می‌تواند ساختار جمهوری اسلامی را فرو بریزد، اما خلاف آن ثابت شد؛ زیرا تاریخ عزت ملت ما را مطالعه نکرده بود. نتیجه این جنگ، عزتی ماندگار برای جمهوری اسلامی بود.
اما نکته مهم این است که اگر تا دیروز دشمن با امکانات جاسوسی، جان مردم و مراکز نظامی را هدف قرار داده بود، امروز هدفش مغز مردم ماست تا آن را مخدوش کند. امروز کربلا همچنان زنده است. روایتگری از حماسه شهدا رسالت بزرگی است که باید به‌درستی انجام شود. نسل امروز باید بداند که عزت، امنیت و اقتدار کنونی، مرهون ایثار کسانی است که جان خود را فدای میهن کردند.  
من از اصحاب رسانه می‌خواهم در انعکاس مظلومیت شهدا بیش از پیش تلاش کنند، چرا که زمان طلایی روایتگری است. باید از ۱۲۶ زن قهرمان و ۴۷ شهید زیر ۱۸ سال که مظلومانه به شهادت رسیدند، بنویسیم و بگوییم. در میان ۱۰۶۲ شهید، دو مادر باردار به شهادت رسیدند و چهار مادر در حالی جان باختند که فرزندانشان را در آغوش داشتند.  شهدای ما که شهروندان غیرنظامی و مردم بودند، بی‌دفاع در برابر جنایت دشمن قرار گرفتند. اینها اعداد نیستند؛ روایت ایثار، صبر و فداکاری ملتی هستند که در برابر وحشیانه‌ترین سلاح‌ها، سرافراز ایستاده‌اند.
برای نمونه، مظلومیت «هانیه و زهرا» باید روایت شود. از این خانواده چهار نفر شهید شدند؛ محمدامین ۹ ماهه در بغل مادرش به شهادت رسید و هانیه در آغوش زهرا جان باخت. آیا زهرا، هانیه و محمدامین ۹ ماهه تأسیسات هسته‌ای بودند؟  
روایت دیگر، «رایان قاسمیان ۲ماهه» است. مادر این نوزاد پزشک بود و در زمان انفجار، تنها چیزی که به ذهنش رسید این بود: «به مریض‌های من اطلاع دهید فردا نیستم.» کجایند جنایتکارانی که دم از حقوق بشر می‌زنند؟ برادر رایان، کیان۴ ساله‌ را در بیمارستان مهر عیادت کردم. او فقط می‌پرسید: «مادرم کجاست؟ رایان کجاست؟»
یا روایت «احسان و امین» که مادرشان پزشک و مطبش در یوسف‌آباد بود و پدرشان پزشکی که در دوران کرونا مرحوم شده بود. نیمه‌شب، اتاق خواب این زن و فرزندانش مورد هدف قرار گرفت و مادر شهید شد.