حنیف غفاری؛ دکترای روابط بین‌الملل
دولت ائتلافی فردریش مرتز در آلمان وقیحانه و آشکار به بازی مطلق خود در زمین تل‌آویو ادامه می‌دهد. سخنان کارین براین، وزیر آموزش آلمان علیه جامعه فلسطینیان مقیم این کشور اروپایی نقطه آشکارساز این رویکرد سلبی و خطرناک برلین است:
«فلسطینی‌های ساکن آلمان «افراطی» هستند.»
در این میان جبهه مردمی فلسطین اظهارات نژادپرستانه و تحریک‌آمیز وزیر آموزش آلمان را به‌شدت محکوم و آن را مصداق بارز جانبداری دولت آلمان از رژیم اشغالگر صهیونستی و نسل‌کشی فلسطینیان دانسته است. نباید فراموش کرد که دولت سابق آلمان به صدارت اعظمی اولاف شولتس نیز در طول جنگ غزه بارها به توجیه‌گر کودک‌کشی رژیم صهیونیستی تبدیل شده؛ تا جایی که صدراعظم سابق سرزمین ژرمن‌ها کشتار ده‌ها هزار انسان بی‌گناه و بی‌پناه در نوار غزه را مصداق دفاع مشروع رژیم صهیونیستی از امنیت خود تلقی کرده است؛ ادعایی که حتی شخص نتانیاهو نیز جرأت ابراز آن را نداشته است.
در جریان حملات بزدلانه رژیم صهیونیستی و آمریکا به خاک مقدس کشورمان نیز ژرمن‌ها بی‌محابا از واشنگتن و تل‌آویو حمایت کردند و مرتس در سخنانی که حکایت از ماهیت غیرانسانی وی دارد، از ترامپ و نتانیاهو بابت اقدامات کثیفی که اروپاییان قدرت انجام آن را نداشتند، تقدیر کرد!
واقعیت امر این است که سیاستمداران 2حزب سوسیال دمکرات و دمکرات مسیحی آلمان که قدرت را در طول دهه‌ها و سال‌های اخیر در دست داشته و دارند از مرحله «همکاری یا حمایت از رژیم صهیونیستی» عبور کرده و وارد مرحله خطرناک و پرهزینه «همذات‌پنداری با شیطان» شده‌اند. به‌عبارتی گویاتر، دولتمردان آلمانی هرگونه غیریت‌سازی خود با صهیونیست‌ها را به‌صورتی کاملا خودخواسته از بین برده و میان برلین و تل‌آویو نوعی اشتراک ماهوی (و نه حتی کارکردی) برقرار کرده‌اند. این بدترین تصمیم ممکن از سوی سیاستمداران آلمانی محسوب می‌شود.
هجمه کنونی وزیر کشور دولت آلمان علیه فلسطینیان ساکن این کشور اروپایی به وضوح نشان می‌دهد برلین نه‌تنها در سیاستگذاری بین‌المللی و فرامرزی، بلکه در عرصه حکمرانی داخلی خود نیز تبدیل به متغیری وابسته به تل‌آویو شده است. آنچه در مواضع سیاستمداران آلمانی مشاهده می‌شود، مقوله‌ای فراتر از شراکت راهبردی با صهیونیست‌هاست. صدراعظم سابق و کنونی آلمان هر دو رژیم صهیونیستی را به‌عنوان «خود» تعریف کرده‌اند. همذات‌پنداری سیاستمداران آلمانی با شیطان مترادف با تبدیل شدن آنها به بخشی از وجود آن است. در این خصوص دیگر نمی‌توان میان فردریش مرتس، اولاف شولتس و دیگر مقامات آلمانی با افرادی مانند نتانیاهو و اسموتریچ تفکیک و تمایزی قائل شد. نتیجه این روند تشدید شکاف ملت-دولت در آلمان و افزایش شدید میل به گذار از حکمرانی «ژرمن‌های صهیونیست» در برلین خواهد بود. شاید سیاستمداران آلمانی زمانی عواقب و تبعات همذات‌پنداری خود را با شیطان و تبدیل شدن به بخشی از هویت آن درک کنند که دیگر زمانی برای جبران این تصمیم وجود نداشته باشد.
همذات‌پنداری با شیطان
در همینه زمینه :
