آبی که برای بیماری‌های پوستی مفید بود
امامزاده قاسم در گذشته باغ‌های بسیاری داشت. به همین دلیل، اغلب باغداران برای آبیاری باغ‌های خود قنات حفر می کردند و اهالی هم برای تأمین آب شرب از این قنات استفاده می کردند. قنات باغ‌ملک، باغ حسن‌آباد، قنات معتمدالسلطنه، قنات ده، قنات باغ حاجی محمدمهدی، قنات باغ کهنه، قنات باغ اویسی، قنات باغ شرکا، قنات باغ انجیلی (انجیری)، قنات باغ دکتر شکوه، قنات باغ نخجوانی، قنات کربلایی علی، قنات کربلایی رمضانعلی، قنات حاجی میرزا علی‌محمد لاریجانی و قنات حاجی از مهم‌ترین قنات‌های روستای امامزاده قاسم بودند. البته در میان آنها قنات دیگری به نام آبک برای مصارف عموم و کشاورزی فعال بود که همچنان جاری است. آن طور که در کتاب جغرافیای تاریخی شمیران «منوچهر ستوده» آمده، این قنات در واقع همان چشمه قاسم است که در شمال شرقی امامزاده قاسم قرار داشت و آب آن از طریق کانال به امامزاده قاسم می‌رسید و آب شرب اهالی را تأمین می‌کرد. به مرور زمان به دلیل وجود این قنات، اهالی خانه‌هایشان را در این محدوده ساختند. «شیرولی سفیدخانی»، از اهالی قدیمی محله امامزاده قاسم، درباره قنات آبک می گوید: «در گذشتۀ نه‌چندان دور آب این قنات به درون دو استخر کوچک که برای آب‌تنی در نزدیک مظهر آن ساخته شده بود، می‌ریخت. اهالی آب این قنات را برای معالجۀ بیماری‌های پوستی مثل گال مؤثر می‌دانستند. این دو استخر که یکی از آنها به زنان و دیگری به مردان اختصاص داشت با دیواری از هم جدا می‌شد. همچنین یک قهوه‌خانه در زیر سایۀ درختان در کنار این دو استخر وجود داشت که اهالی روستا و مسافران در آنجا پذیرایی می‌شدند. اکنون این قنات فعال است و برای مصارف کشاورزی از آن استفاده می شود.»