مرمت یا تخریب؛ مسئله این است
فرآیندهای معیوب واگذاری پروژه‌های مرمتی و مناقصه‌گذاری مرمت بناهای تاریخی با ارقام غیرواقعی که بدون مستندات دقیق و آسیب‌شناسی بناها اجرا می‌شوند، آسیب‌های بسیاری به برخی بناهای تاریخی زیر پوشش مرمت آثار وارد کرده است.
داود اسدالله‌وش، مرمتگر بناهای تاریخی در این باره به ایسنا می‌گوید: قراردادهایی با رقم‌های بسیار پایین بسته شده که با واقعیت‌های میدانی همخوانی ندارد. برای نمونه، در یکی از مناقصه‌ها هزینه طراحی و مرمت یک بنای تاریخی حدود یک میلیارد تومان برآورد شده بود که در نهایت یک تیم 2یا 3نفره با پیشنهاد ۱۰۰میلیون تومان برنده مناقصه شد و طبیعی است که چنین تیمی نمی‌تواند با این بودجه تمام مراحل ضروری مانند مستندسازی، آسیب‌شناسی، طراحی، گزارش‌نویسی و جلسات تخصصی را به‌درستی انجام دهد. بنابراین شیوه برگزاری مناقصه‌ها به‌طور مستقیم بر کیفیت مرمت تأثیر منفی گذاشته است.
وی تأکید کرد: مرمت بناهایی نظیر مسجد شیخ لطف‌الله اصفهان نیز با رویکرد مناقصه‌محور مناسب نیست. مسجد شیخ لطف‌الله بنایی منحصر‌به‌‌فرد است و نمی‌توان کیفیت مرمت آن را به رقابت بر سر قیمت پایین واگذار کرد. بنابراین لازم است وزارت میراث فرهنگی وارد عمل شود و از استادان برجسته کاشیکاری کشور دعوت کند تا با حداکثر دقت این پروژه را به انجام برسانند.
این مرمتگر با تأکید بر اینکه چنین رویکردی باید در مورد سایر آثار بی‌بدیل مانند گنبد مسجد امام(عباسی) نیز لحاظ شود گفت: فرآیندهای واگذاری پروژه‌های مرمتی در حال حاضر با اشکالاتی جدی مواجه است. تعیین سقف‌های غیرواقعی برای قراردادها و حضور افراد کم‌تجربه در مناقصه‌ها منجر به افت محسوس کیفیت مرمت شده است، چون به‌طور مثال وقتی قیمت واقعی یک فعالیت مرمتی ۲۰۰هزار تومان است، نمی‌توان با ۱۰هزار تومان انتظار کیفیت در مرمت بنا را داشت. اسدالله‌وش گفت: وقتی مرمت آثار تاریخی به رقابت بر سر کمترین رقم مناقصه‌ها ختم شود، نتیجه چیزی جز تخریب تدریجی هویت معماری ایران نخواهد بود.
