یادداشت
گنجینه‌ای از ناگفته‌های پدر
محمد رضا کائینی
زنده‌یاد مهندس میرحسین علایی طالقانی فرزند آیت‌الله سیدمحمود طالقانی که در روز دوشنبه 13 اسفند بدرود حیات گفت را عمدتا در باغچه مصفایش در قریه گلیرد طالقان(زادگاه پدر) به‌خاطر سپرده‌ام. چه هرازگاه، برای شرکت در بزرگداشت‌های آیت‌الله، ضبط خاطراتش و نیز در حاشیه برخی برنامه‌ها در منطقه شهرک طالقان، همراه با برادرش زنده یاد سیدمهدی طالقانی، دیداری تازه می‌کردیم. در فرازی از آن دهکده و مشرف به دره‌ای که به اورازان -روستای آبا و اجدادی جلال‌آل‌احمد- چشم‌انداز داشت، خانه و باغی برپا داشته بود. خود می‌گفت: «پدر معمولا در سفر به گلیرد در این نقطه می‌نشست و به تفکر و مطالعه و عبادت می‌پرداخت و من نیز پس از اقامت در این روستا، تصمیم به آبادی آن گرفتم.» گنجینه‌ای از گفتنی‌ها و ناگفتنی‌های آیت‌الله طالقانی بود که بخش‌هایی از آنها را ضبط کرد‌م و در این‌میان، 2گفتوگوی بلند از وی را در نشریات «شاهد یاران» و «یادآور» منتشر ساختم. بازدیدکنندگان از زادگاه پدر را به وفور و تواضع، مهمان و پذیرایی می‌کرد. در ارتقای فرهنگی و اقتصادی طالقان و گلیرد می‌کوشید و در این فقره، بارها با متولیان امر به رایزنی پرداخت. از مقولات سیاسی و اجتماعی، درکی واقع‌بینانه داشت و نیز شجاعتی که در بیان و کردار نمایان می‌ساخت. در نوجوانی ورزش را آغاز کرد در آن به مدارجی دست یافت و تا سرحد امکان، آن را پی‌گرفت. او یک‌بار، توسط جهان پهلوان غلامرضا تختی تقدیر شد. مهندس طالقانی در مجموع، نمونه‌ای از نیکدلی، مهرورزی، تلاش و روشن‌بینی بود. خدایش رحمت کند.
در همینه زمینه :
