
نوستالژیهای یک زیارتگاه

موقعیت: میدان تجریش
موضوع: امامزاده صالحع و چنار مشهورش
آرامگاه صالح بن موسی کاظم، مشهور به امامزاده صالح(ع)، در قسمت جنوب شرقی میدان تجریش، متعلق به قرن پنجم شمسی است که از دیرباز مورد احترام و زیارتگاه شمیرانیها و تهرانیها بوده است.
آنطور که کارشناسان میگویند بنای اولیه این بقعه متبرک در جریان حمله مغول به تهران یکبار تخریب شده است. با توجه به نشانههای تاریخی اطراف بقعه، مثل سنگقبرهای عهد مغول، قدمت این آرامگاه به قرن 7یا8هجری قمری و دوره ایلخانی میرسد. در سال 680هجری شمسی، «غازان خان» بنای امامزاده را احیا و بازسازی کرد. بعد از دوره ایلخانان و در دوره صفویه و قاجاریه نیز بخشهایی به اصل بقعه امامزاده و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بخش شبستان نیز به آن اضافه شد. در سالهای اخیر با خرید زمین و خانههای اطراف، طرح توسعه فضای اطراف امامزاده صالح صورت گرفت که هنوز نیز ادامه دارد.چنارامامزاده صالح(ع) یکی از نمادهای هویتی تجریش بود که با گذشت 4دهه از
قطعشدن تنه آن، هنوز هم یاد آن میان اهالی قدیمی زنده و سبز است. هنوز هم وقتی نام چنار امامزاده میآید، قدیمیهای تجریش یاد پیرمردی میافتند که در تنه این درخت تنومند بساط چای علم میکرد، یا مردی که بعدها در تنه پوسیده این درخت کفاشی میکرد و از همه غمانگیزتر، روزی که این چنار 900ساله از بیخ و بن بریده شد و جایش برای همیشه خالی ماند. محل این چنار در محوطه امامزاده و درست در قسمت ورودی بازار سرپوشیده بود.
عباس صالحی، معتمد محله شمیران که عکسهای بسیاری از تجریش در موزه عکس خود جمعآوری کرده است، میگوید: «در عکسهای قدیمی امامزاده، میتوان تنه تنومند این چنار را دید. در تنه خالی این چنار، قهوهخانهای دایر بود که رزق و روزی صاحب آن، از چای خوردن زائران پای چنار امامزاده بهدست میآمد. بعدها این محل به کفاشی یا به اصطلاح قدیم پینهدوزی تبدیل شد. فردی به نام مشعبدالله در این حفره تو خالی، گیوههای زائران را تعمیر میکرد. چنار تنه تنومند و شاخههای گستردهای داشت. زائرانی که برای زیارت به شمیران آمده بودند، اطراف تنه درخت مینشستند و کنار آب قناتی که از بالادست به تجریش و امامزاده میرسید، استراحت میکردند. بچهها دور این درخت بازی میکردند و بزرگترها به زیارت میرفتند؛ خاطرات شیرینی که هنوز هم پا به سن گذاشتههای تجریشی آنها را به یاد دارند.»