در تهران قدیم، هر صنف یک نشانه نمادین داشت که با آن در جامعه معرفی و شناخته می‌شد. مهم‌ترین سرشماری که صورت گرفته به سال۱۳۱۸ در دوره پهلوی اول و وزارت علی‌اصغر حکمت اختصاص دارد. در این سرشماری پیشه‌ها، حرفه‌ها و صنوف هم درج شده بودند. از دوره قاجار صنوف، حرفه‌هایشان را با علامت و نشانه‌های خاص خودشان به مردم معرفی می‌کردند. اغلب این علامت‌ها شامل اسباب و ابزار مربوط به همان پیشه بودند؛ مثلا اره و تیشه، نشانه نجاری و پتک و کوره، نشانه آهنگری به شمار می‌رفت، اما از دوره ناصری به بعد رفته‌رفته تشکل‌های صنفی در تهران شکل گرفتند. «تاپسون» جهانگردی که سال ۱۲۹۸ قمری به تهران آمد در اسناد خود از ۲۰ پیشه آن دوران نام برد؛ نجاری، تفنگ‌سازی، زین‌سازی، خیاطی، نقاشی ساختمان، کلاه‌دوزی، سنگ‌تراشی، حکاکی، صحافی، شیشه‌بری، مسگری، آهنگری، رنگرزی، چاپخانه‌داری، پنبه‌ریزی، زرگری، چارباداری یا چارپاداری، کفاشی و نعل‌بندی. درواقع این صنوف، مشاغلی هستند که در آن زمان مطرح بودند. صنوف از گروه صنعتگران به شمار می‌آمدند و جمعیت این پیشه‌ها ۲۸هزارو۹۵۰نفر بود.
مشاغل در تهران قدیم
در همینه زمینه :
