البته که اغلب آنها لفا‌ف‌پیچ و گونی‌پیچ هستند، اما گویا دلیل کاشت آنها، فقط جنبه زیباسازی شهر بوده است. به این دلیل که گونه درخت نخلی که برای کاشت در فضای شهری تهران انتخاب شده از گونه غیرمثمر است، بنابراین فقط جنبه تزئینی دارند و در فصل‌های سرد سال که درخت‌ها بی‌برگ هستند، نخل‌ها و سبزی آنها می‌تواند باعث نشاط و زیبایی شهر شود. به‌نظر می‌رسد متولی این طرح نیز شهرداری (شهرداری مناطق مختلف تهران) است؛ دلیل آن نیز پراکندگی حضور این نخل‌ها در مناطق مختلف شهری از ارتفاع بالا تا ارتفاع پایین شهر است.
آنها مراقبت می‌خواهند
نکته‌ای که باعث آسیب به پوشش گیاهی شهر تهران یا شاید بسیاری از شهرهای دیگر می‌شود، مراقبت نادرست یا مراقبت‌نکردن از گیاهان است.3سال نخست کاشت هر درخت، مهم‌ترین زمان برای مراقبت از آن است و بسیاری از گل‌ها و گیاهان، پس از کاشت رها می‌شوند، اما درباره نخل‌ها، به‌نظر می‌رسد این مراقبت با استفاده از «لفافپیچی» درحال انجام است. دکتر صفرزاده می‌گوید: «این پوشش برای جلوگیری از تماس «مریستم انتهایی» درخت با سرماست. از سال 1399علاوه بر لفافپیچی، «گونی‌پیچی» هم اضافه شده و بخش‌های فوقانی درخت با لفاف پلاستیکی، محافظت می‌شود و تنه آن با گونی که گرما را بیشتر و بهتر در خود نگه می‌دارد. گونی باعث افزایش جذب گرمای نور خورشید و کاهش رطوبت اضافی در ناحیه تاج درخت می‌شود. کاهش و کنترل رطوبت، باعث کاهش خطر رشد قارچ‌ها و آسیب به درخت نیز می‌شود.» گاهی نیز از داربست در اطراف بعضی از درخت‌های نخل استفاده می‌شود که این کار درواقع نوعی حفظ حریم و ایجاد قیم برای درخت است. بخش فوقانی نخل‌ها نیز با لفافپیچی نایلونی مراقبت می‌شود که دلایل آن را می‌توان در مواردی چون حفاظت برگ‌ها در برابر باد و سرما (به‌ویژه به‌دلیل ارتفاع زیاد درخت)، حفظ رطوبت مناسب برگ‌ها و شاخه و ایجاد فضایی شبیه به گلخانه، ایجاد دمای مطلوب و جلوگیری از ریزش ناگهانی برگ و میوه‌ها بر اثر هجوم ناگهانی توده سرما خلاصه کرد.
هدف فقط زیبایی است
در همینه زمینه :
