فعالیت‌های فرهنگی حاج علاءالدین میرمحمد صادقی در گفت‌وگوی اختصاصی با غلامعلی حداد عادل، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام:
حاج آقا علاء الگوی اخلاق‌مداری و تعهد بود
منصورا صادقی
سید علاءالدین میرمحمد صادقی که بیشتر به‌عنوان یک شخصیت کارآفرین و بازرگان شناخته می‌شود، در کنار فعالیت‌های اقتصادی خود، از همان دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، در خلال مبارزه با رژیم پهلوی با مبارزین دیگری مانند حاج محمودمیر فندرسکی، حبیب‌الله عسگراولادی، صادق امانی و حاج مهدی عراقی آشنا شد و با توصیه آیت‌الله مطهری به آیت‌الله بهشتی وصل شد. در آن زمان اوضاع کشور بسیار ناآرام بود. قیام 1342و تبعید امام خمینی (ره) و دستگیری جمع زیادی از مبارزان انقلابی توسط رژیم پهلوی، باعث شد میرمحمدصادقی که همراه جوانان فعالیت‌های سیاسی داشت، قبل از دستگیر شدن با یک گذرنامه زیارتی از کشور خارج شود و مدتی در عراق باشد و بعد به کویت سفر کند. او بعد از آرام شدن وضع کشور به تهران برگشت و بنا به توصیه دکتر بهشتی مسیر مبارزه با استبداد را از طریق فعالیت فرهنگی ادامه داد. غلامعلی حداد عادل، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام از سال‌ها آشنایی و خاطرات با حاج علاءالدین صادقی برایمان تعریف می‌کند.
تقویت جایگاه بخش خصوصی
غلامعلی حداد عادل درباره 7دهه فعالیت‌های ااقتصادی و اجتماعی میرمحمدصادقی می‌گوید:«با پیروزی انقلاب اسلامی او یکی از افرادی بود که با حکم امام (ره) اتاق بازرگانی ایران را احیا کرد. همچنین او سابقه ۷ دهه فعالیت اقتصادی مستمر، مدرسه‌سازی و پیش‌گامی در کارهای خیریه را در کارنامه حیات خود دارد. او نقش مهمی در توسعه اقتصادی و تقویت جایگاه بخش خصوصی ایران داشت و به‌عنوان الگویی از اخلاق‌مداری، تعهد و تلاش شناخته می‌شد.»
تکیه‌گاه امن برای مبارزات انقلابی
غلامعلی حداد عادل، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، درباره حاج علاء چنین می‌گوید:« مرحوم حاج آقا از بازرگانان خوشنام و متدین و محترمی بود که از دوران جوانی در اصفهان و در خلال جریان ملی شدن صنعت نفت حضور فعال داشت. بعد به همراه برادرش به تهران مهاجرت کرد. بعد از تجارت و گسترش کسب‌وکار با کسانی آشنا شد که اندیشه فرهنگی و سیاسی دنبال می‌کردند. او در کنار فعالیت‌های اقتصادی همزمان کار فرهنگی را نیز ادامه داد. از جمله در تاسیس مدارس اسلامی و احداث مساجد و مؤسسات فرهنگی پیشقدم بود و با بصیرت دینی و انگیزه انقلابی که داشت تکیه‌گاه خوبی برای مبارزان بود.»
تاسیس مدارس با اهداف اسلامی و انقلابی
علاءالدین میرمحمدصادقی همراه شهید باهنر، شهید رجایی، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، شهید بهشتی و چند نفر دیگر از اعضای گروه مذهبی که قصد مبارزه با پهلوی را داشتند، به‌عنوان هسته مرکزی کار فرهنگی، تأسیس مدارسی را الگوی کار خود قرار دادند که در آن بتوانند اهداف اسلامی و انقلابی خود را ادامه دهند. این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام ادامه می‌دهد: «حاج آقا علاء با شکل دادن هیأت امنای مدرسه رفاه، رسما کار خود را در این زمینه شروع کرد. بعد از آن با تاسیس صندوق‌های قرض الحسنه و ساخت مدارس و مساجد با هدف تربیت نیروهای انقلابی و مذهبی به کارهای فرهنگی تداوم بخشید. مدارس رفاه، نیکان، فخریه، روزبه و... در سال‌های میانی دهه 40 تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی تاسیس شد.»
مورد احترام رهبری بود
حاج آقا علاء در خلال سال‌های 56-57که منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی شد، از فعالان عرصه مبارزه بود. حداد عادل می‌گوید: «بعداز انقلاب به دلیل تبحری که داشت، با حکم امام خمینی(ره) در اتاق بارزگانی مشغول به‌کار شد. در همه جا آقای میرمحمدصادقی یک الگوی متدین و انقلابی شناخته شده بود که مورد احترام امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب، مسئولان و بازرگانی بود و همه اقشار از مشورت‌ها و کمک‌های مادی و معنوی او استفاده می‌کردند. حاج آقا میرمحمدصادقی شخصیتی بود که در زمان حیات خود تأثیر فراوانی به جا گذاشت و بسیاری از دانش‌آموزان ما با کمک او به جایگاه علمی و معنوی رسیدند.»
سید اسدالله جولایی، مدیرعامل ستاد دیه کشور:
حاج آقا بانی نخستین جشن گلریزان برای آزادی زندانیان بود
یکی از فعالیت‌های قابل توجه مرحوم حاج آقا علاء کمک به تشکیل ستاد دیه بود که از سال69 آغاز به‌کار کرد و تا‌کنون نیز ادامه دارد. سید اسدالله جولایی، مدیرعامل ستاد دیه کشور، از شکل‌گیری این مجموعه نیکوکارانه می‌گوید: «در سال 69 شهید لاجوردی رئیس سازمان زندان‌ها بود. او نکته‌ای را درباره زندانی‌هایی که به دلیل جرائم مالی در زندان عمرشان تلف می‌شد و خانواده‌های آنان دچار آسیب‌های جدی می‌شدند، مطرح کرد و گفت با جمع‌آوری کمک‌های مردمی و پرداخت دیون و بدهی این قبیل زندانی‌ها مشکلات آنها را رفع کنیم. آقای میرمحمد صادقی از این ایده استقبال کرد و با کمک بزرگان دیگری نظیر آقایان عسگراولادی، شفیق، امانی و... جلسه‌ای تشکیل شد و ایشان بانی نخستین جشن گلریزان برای آزادی زندانیان شد. به این ترتیب این نهاد شکل گرفت و اکنون سه دهه از عمر آن می‌گذرد.»
