حسرت کشتی نگرفتن

نیلوفر حامدی

ممنوعیت برخی رشته‌های ورزشی برای زنان، حسرت‌ زیادی به دل‌های زنان ورزش‌دوست در کشور به‌جا گذاشته است. از جمله کشتی که تا همین چند سال پیش برای زنان وجود نداشت و چه بسیار علاقه‌مندانی که به‌خاطر نبود هیچ فضایی برای فعالیت در این رشته از حوزه مورد علاقه‌شان دور مانده ‌بودند. حالا اما اوضاع در رشته‌های زیادی از جمله همین کشتی عوض شده‌ است. با استارت این رشته از گراپلینگ و آلیش گرفته تا کشتی کلاسیک، موج زیادی از زنان در رده‌های سنی مختلف و از مناطق متفاوت ایران به سمت این رشته رفتند. درهمین شرایط اما شاید کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد، تنها بعدگذشت یک سال از آغاز کشتی کلاسیک از نخستین چهره‌های داوران بین‌المللی زنان ایرانی رونمایی شود. مریم ارم‌آبادی، فاطمه کدخدازاده، لیلا امانی بنی و سمیه خانی بختیاری، چهار داوری هستند که توانستند برای نخستین‌بار در تاریخ کشتی ایران، درجه بین‌المللی دریافت کنند. 

    ارم‌آبادی: اولین‌بار که تشک کشتی را دیدم، اشکم درآمد
مریم ارم‌ابادی در خانواده‌ای کشتی‌گیر به دنیا آمده و به‌خاطر اینکه پدر و برادرانش کشتی می‌گرفتند او هم از بچگی عاشق این رشته بوده. او درمورد شیفتگی‌اش به این رشته به همشهری ورزشی می‌گوید: «زنان زیادی شیفته کشتی گرفتن بودند و در تمام طول زندگی فرصتی می‌خواستند تا این رشته را تجربه کنند. زمانی این رشته برای زنان ایرانی استارت خورد که متاسفانه من و خیلی‌های دیگر فرصت روی کشتی رفتن را نداشتیم درحالی که همه آرزوی من به‌شخصه همین بود. در تمام زندگی آرزو داشتم تشک کشتی را از نزدیک ببینم. هیچ‌وقت یادم نمی‌رود روزی که برای اولین‌بار این اتفاق افتاد با اینکه شخصیت محکمی دارم اما اشکم درآمد. با شروع این رشته برای زنان در ایران به دنبال داوری رفتم تا حداقل به بخشی از آرزویم جامه عمل بپوشانم.» ارم‌آبادی با اشاره به اینکه همه ورزشی را تجربه کرد تا جای خالی کشتی را پرکند، ادامه داد: «چون نمی‌توانستم کشتی بگیرم سراغ رشته‌های دیگر رفتم. از کیک‌بوکسینگ تا دفاع شخصی، از اسکی تا قایقرانی و شنا. اما تا این لحظه اگر یک حسرت و ای‌کاش در زندگی‌ام داشته باشم همین است که چرا نتوانستم کشتی گرفتن را تجربه کنم. هربار که برای بقیه زنان کشتی‌گیر سوت می‌زنم با خودم می‌گویم کاش من هم فرصت شما را داشتم.»
 
  امانی بنی: حمایت‌مان کنند در المپیک هم سوت می‌زنیم
امانی بنی هم همین تجربه را داشته و معتقد است داوری بهترین فرصت برای جبران روزهایی است که در کشتی از دست داده است: «کشتی زنان در ایران با گراپلینگ آغاز شد و با الیش ادامه پیدا کرد. من هم جزو کسانی بودم که این رشته را دوست داشتم و به همین دلیل از فرصت کلاس‌های داوری استفاده کردم تا حداقل کشتی نگرفتن در روزهای جوانی را جبران کنم.» او معتقد است ادامه حمایت‌ها می‌تواند به سوت زدن داوران زن ایرانی در المپیک بینجامد: «وقتی این رشته کارش را در ایران و برای زنان آغاز کرد دوست داشتم کشتی‌گیر شوم ولی دیدم حق با جوان‌ترهاست. حالا که داوری را شروع کردم تا آخر ادامه می‌دهم. من و 3 زن دیگری که در این مسیر قدم گذاشته‌ایم می‌خواهیم تا ته‌خط برویم. شک نکنید اگر حمایت‌های مدیران کاربلدی از جمله خادم ادامه داشته باشد ما در المپیک هم می‌توانیم سوت بزنیم.»
 
  کدخدازاده: اعتمادشان را به زنان حفظ کنند
کدخدازاده اما در این میان کسی است که از ابتدا شیفته داوری بوده‌ است و خوب به آرزویش رسیده است: «همیشه قضاوت کردن را دوست داشتم و از آنجایی که با آغاز کشتی زنان در ایران چندین‌بار سرپرست تیم‌های استان‌مان بودم تصمیم گرفتم داوری این رشته را به‌طور جدی دنبال کنم.» داور بین‌المللی کشتی زنان معتقد است ادامه این سوت‌ها به جاهای خوبی خواهدرسید: «شاید یک‌سال پیش هم کسی فکرش را نمی‌کرد این رشته که تازه آغاز شد، بتواند در بخش داوری تا این اندازه رشد کند. اما من و سایر دوستانم در این زمینه پرتلاش ادامه می‌دهیم و در صورتی که پشت‌مان را خالی نکنند و اعتمادشان به زنان را ادامه دهند قطعا به جاهای بهتری هم خواهیم رسید.»