اطلاع‌ رسانی مسئولانه، جامعه امیدوار

پوران درخشنده | نویسنده و کارگردان سینما

می‌گویند انتشار مداوم اخبار منفی بذر ناامیدی و یأس در جامعه می‌پراکند. وقتی مصداقی به اخباری که منفی خوانده می‌شوند نگاه می‌کنیم با مطالبی مواجه می‌شویم که بر آسیب‌ها و کاستی‌های اجتماعی- اقتصادی متمرکز هستند. شخصا این وظیفه اخلاقی را قائل هستم که در مورد آسیب‌ها و مشکلات اطلاع‌رسانی کنم. منِ فیلمساز، رسانه‌ام سینماست و از طریق فیلمی که هرچند سال یک‌بار امکان ساختن‌اش را می‌یابم می‌‌کوشم به رسالت اجتماعی‌ام عمل کنم. ایستادن در مقابل اطلاع‌رسانی و آسیب‌شناسی، راه مناسبی برای جلوگیری از مبتلاشدن جامعه به افسردگی و ناامیدی نیست. اتفاقا باید در مورد مشکلات و مصائب آن‌قدر گفت تا رفع معضلات تبدیل به مطالبه‌ای عمومی شود.  مثال روشن و ملموسی می‌زنم؛ سال‌هاست از آلودگی هوا به عنوان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های شهر تهران نام برده می‌شود؛ موضوعی که شهروندان را به‌شدت آزار می‌دهد و سلامتشان را به خطر می‌اندازد. آیا پرداختن به این مسئله می‌تواند باعث ناامیدی جامعه شود؟ اگر درباره آلودگی هوا سکوت کنیم هوای تهران پاک می‌شود؟ یک مورد دیگر؛ چند سال پیش خبری در رسانه‌ها منتشر شد که از اعلام‌نکردن میزان طلاق حکایت می‌کرد. احتمالا مسئول مربوطه تصور می‌کرد با این کار باعث کاهش طلاق در جامعه می‌شود. اما این دیدگاه چقدر کارشناسانه است؟ وقتی چالش‌ها و مشکلات زوجین که منجر به جدایی و فروپاشی کانون خانواده می‌شود، همچنان سرجایش باقی است، منتشرنکردن آمار طلاق چه سودی می‌تواند داشته باشد؟ برای افزایش امید در جامعه باید ابتدا آسیب‌ها و کاستی‌ها را به دقت واکاوی کرد و در مرحله بعد برایشان راهکار یافت. براساس مشاهدات عینی و بررسی‌هایی که در پروسه نگارش فیلمنامه انجام می‌دهم، می‌توانم اذعان کنم که بخش‌هایی از جامعه به‌شدت دچار ناامیدی و افسردگی شده. متاسفانه این موضوع در مورد نسل جوان شدت و گستردگی بیشتری دارد؛ به‌خصوص جوان‌هایی که گرفتار برخی معضلات اجتماعی شده‌اند. این وظیفه نهادهای مسئول است که امکان بازگشت به زندگی و زیست طبیعی را برای این افراد فراهم کند. اگر جوانی مرتکب اشتباهی شده باید تا پایان زندگی‌اش در آتش تباهی بسوزد؟ متاسفانه در مواردی که کم هم نیستند این اتفاق رخ می‌دهد. برای بازگرداندن امید به جامعه، باید افراد زخم‌خورده و آسیب‌دیده را به روال عادی زندگی برگرداند. همچنان که با حرف‌نزدن درباره آسیب‌ها و معضلات نمی‌توان مشکلات را حل کرد. باید آن‌قدر نوشت، برنامه تولید کرد و فیلم ساخت تا معضلات جدی جامعه در ویترین قرار گیرند، حساسیت عمومی را برانگیزند کنند و مسئولان را به تحرک بیشتر وادارند. با دست روی دست گذاشتن، هیچ جامعه‌ای امیدوار نمی‌شود.