اولویت این مرکز مبارزه با تیفوس بود
بیمارستان سپیر، نخستین مرکز درمانی و بیمارستان محله اودلاجان است که کلیمیان آن را بنا کردند. سال ۱۳۲۱ شمسی جمعی از معتمدان و خیران جامعه یهودی تهران با کمک چند پزشک یهودی، درمانگاهی کوچک در محل کنیسه «ملا حنینا» در ضلع شرقی محله سنتی کلیمیان تهران در محله اودلاجان ساختند. روزهای اول فعالیت درمانگاه، مراجعان عموما مادران یهودی بودند که فرزندان خود را به‌دلیل آلودگی آب آشامیدنی و بدی تغذیه با علائم استفراغ و اسهال در بغل گرفته بودند و انتظار دارو و غذا داشتند تا اینکه تعداد مراجعان هر روز بیشتر شد و بیماران غیریهودی ساکن اطراف محله نیز به مراجعه‌کنندگان افزوده شدند.
هارون یشایایی، رئیس سابق بیمارستان سپیر، تاریخچه این بیمارستان را نقل می‌کند: «هیأت مدیره کانون خیرخواه و پزشکان همکار، تصمیم گرفتند اولویت کار خود را مبارزه با تیفوس قرار دهند. پس از فروکش کردن همه‌گیری تیفوس، از سال ۱۳۲۴ شمسی موضوع گسترش درمانگاه و تاسیس بیمارستان در هیأت مدیره کانون خیرخواه مطرح و اقدام‌های لازم برای اجرای آن انجام شد. توسعه درمانگاه و احداث بیمارستان، واقعه‌ای مهم در تاریخ زندگی یهودیان تهران است. من 30سال رئیس هیأت امنای این بیمارستان بودم؛ بیمارستانی که در سال‌های سخت جنگ جهانی دوم در یک واحد بسیار کوچک ساخته شد. من آن زمان شاید 7یا 8 سال بیشتر نداشتم. به یاد دارم که جوان‌ها را برای گندزدایی و مبارزه با تیفوس می‌بردند و دِدِتِ(ماده ضدعفونی‌کننده) می‌دادند و در خانه‌ها پخش می‌کردند. جالب است بدانید که سال ١٣٢١شمسی که بیمارستان تاسیس می‌شود در اساسنامه می‌نویسند این بیمارستان به‌وسیله جامعه کلیمی ایران برای مداوای همه مراجعین فارغ از هر مذهبی که دارند، ساخته می‌شود. این اساسنامه همچنان وجود دارد. در روزهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی موضوعی پیش آمد که در یکی از داستان‌هایم به نام «شبی به درازای یک عمر» به آن اشاره‌کرده‌ام. عده‌ای که ساکن محله نبودند قصد داشتند بیمارستان را از دست جامعه یهودی دربیاورند و اسم بیمارستان را هم عوض کنند، اما با حمایت‌های رئیس کمیته انقلاب اسلامی آن زمان که آیت‌الله‌مهدوی‌کنی بود، مشکلات حل شد.»
در همینه زمینه :