نسبت ورزش همگانی با امنیت اجتماعی

رحیم زارع-رئیس کمیته فوتبال مجلس یازدهم


بدون تردید ورزش همگانی یکی از مولفه‌های «امنیت اجتماعی» است و اقدامات شهرداری تهران و سازمان ورزش به‌عنوان متولی ورزش شهروندی در مسیر توسعه و فراگیر کردن این مقوله فرهنگی و اجتماعی، قابل دفاع است.
در واقع، ورزش همگانی عامل بقای سلامت، نشاط و کارآمدی در جامعه است. موضوعی که دیگر نیازی به اثبات ندارد و همه دنیا آن را به‌عنوان یک اصل علمی و اجتماعی پذیرفته‌اند.
در کشور ما نیز چند سالی است که به این موضوع توجه می‌شود اما هنوزهم جایگاه شایسته و اصیل خود را بین مدیران در بخش‌های مختلف حاکمیتی پیدا نکرده و بیشتر به شکل تفریحی با آن برخورد می‌شود؛ حال آنکه تجربه کشورهای موفق نشان می‌دهد این پدیده اجتماعی ضرورتی است که غفلت از آن به سختی جبران می‌شود.
اقدامات شهرداری تهران در زمینه ورزش همگانی به مثابه جانی تازه در کالبد ورزش عمومی کشور است ولی متأسفانه تنها الگوهای موفق ما در این عرصه، شهرداری پایتخت و چند کلانشهر دیگر است که می‌تواند الگوی مطلوبی برای سایر نقاط کشور باشد، حال آنکه ما باید این مقوله را در سراسر کشور نهادینه کنیم.
از سوی دیگر، رسانه‌ها نقش مؤثری در فرهنگسازی‌ و ایجاد روح مطالبه گری دارند چرا که رسانه‌ها به‌عنوان رکن چهارم دمکراسی می‌توانند نقشی مؤثر در زمینه باورپذیری مردم و مسئولان و نیز ایجاد روح مطالبه گری اجتماعی بین عموم ایجاد کنند و البته لازم به ذکر است که ما از رسانه‌ها در این زمینه گلایه داریم.البته که معترفیم ورزش قهرمانی و کسب سکوهای بین‌المللی می‌تواند به تقویت غرور ملی و انسجام اجتماعی بینجامد و در این زمینه رشته‌های پرطرفداری همچون فوتبال که تب جهانی دارند، پیشتازند؛ اما توجه به این موضوع نباید توجه ما را از ورزش همگانی که بستر ورزش قهرمانی است، بازدارد.
 ورزش همگانی می‌تواند امنیت اجتماعی را تأمین کند و در جامعه روح نشاط و امید بدمد. اگر رسانه‌ها چنان‌که شایسته است به اهمیت موضوع پی ببرند، می‌توان امیدوار بود که ورزش همگانی در آینده‌ای نه چندان دور، جزئی از زندگی مردم خواهد شد و در نتیجه گام‌های درستی در مسیر توسعه کشور برداشته می‌شود، چرا که ورزش همگانی از شاخصه‌های توسعه پایدار است.