غرق در شیرینی زندگی

این گفته در سراسر دنیا صادق است که بچه‌ها، شیرینی زندگی هستند اما اگر از آن سو هم به ماجرا نگاه کنیم، خود بچه‌دارشدن هم شیرین‌‎‌ترین اتفاقی است که برای هر انسانی می‌افتد؛ البته شیرین و بسیار با مسئولیت. مادر و پدرها وقتی بچه‌دار می‌شوند، یک فداکاری و ایثار همیشگی و تمام نشدنی را آغاز می‌کنند و به‌معنای واقعی کلمه، خود را وقف میوه‌های زندگی‌شان می‌کنند. این اتفاق عظیم، وقت و انرژی و سرمایه زیادی از انسان‌ها می‌برد. فداکاری انسان‌ها به‌عنوان پدر و مادر، عموما نادیده گرفته می‌شود و به همین‌خاطر است که سازمان ملل بیش از 10 سال است، امروز را که اول ژوئن است، به‌عنوان روز جهانی والدین نامگذاری کرده تا جهان، دست‌کم برای یک روز هم که شده، تلاش‌ها و مشقت‌های والدین را گرامی بدارد و قدردان آنها باشد.
اما واقعا چرا والدین با همه این سختی‌ها، همچنان می‌خواهند بچه‌دار شوند؟ اینکه بچه‌ها شیرینی زندگی هستند را همان اول مطرح کردیم، اما این همه ماجرا نیست. داشتن بچه، برخی احساسات و حالات را در انسان‌ها زنده می‌کند که باعث می‌شود از والدبودن خود احساس خشنودی و رضایت کنند. برخی از این احساسات که فقط والدین تجربه می‎کنند اینها هستند:
عشق نامتناهی: بزرگ‌ترین پاداش والد بودن، تجربه عشق بدون شرط و همیشگی است. هیچ حس و پیوندی را در دنیا نمی‌توان با رابطه والدین و بچه‌هایشان مقایسه کرد. این عشق دوطرفه و در هر رابطه منحصر به فرد است.
مشاهده رشد بچه‌ها: دیدن رشد بچه‌ها، منبعی از غرور و شگفتی پایان‌ناپذیر است. از نخستین خنده و قدم‌هایشان گرفته تا فراتر از آن، هر دستاورد کودکان، قلب والدین را با عشق و محبت پر می‌کند.
یادگیری از بچه‌ها: آموزش در رابطه والد و فرزند، دوطرفه است؛ آنها چشم‌انداز منحصر به فرد و متفاوتی از زندگی دارند و معصومیت و کنجکاوی آنها می‌تواند الهام‌بخش والدین در زندگی باشد.
خانواده قوی: در این یکی هیچ بحثی نیست که یک خانواده، وقتی جان‌دار و سرسخت و پر از عشق است که بچه در آن باشد.
رشد فردی: والد بودن ضروریاتی مثل خودآگاهی و توانمندی فردی دارد. مقابله با چالش‌های بچه داشتن این ویژگی‌ها را تقویت می‌کند و والدین درنهایت، روزبه‌روز پخته‌تر و توانمندتر می‌شوند.
خاطره‌سازی‌: والد بودن پر از لحظات و خاطرات عزیزی است که در سراسر عمر همان انسان خواهد بود. از تعطیلات خانوادگی گرفته تا جشن گرفتن لحظات خاص در خانواده، هر کدام از اینها می‌تواند یک عمر لبخند را روی لب پدرها و مادرها بیاورد.
یادگیری صبر و همدردی: بزرگ‌ترین لازمه بزرگ‌‌کردن بچه، داشتن صبر و حس همدردی است. بچه‌ها در بزرگ‌شدن، کشف دنیا و یادگرفتن هر چیز جدیدی، به همراهی و صبوری والدین‌شان نیاز دارند.
میراث ماندگار: والدبودن به انسان اجازه می‌دهد که ارزش‌ها، تجربیات و درس‌هایی که از زندگی گرفته را به بچه‌هایش منتقل کند و حتی پس از مرگش هم این میراثش زنده بماند.
یافتن هدف زندگی: انسان‌ها با والدبودن، معنی و هدفی در زندگی پیدا می‌کنند. والدبودن یعنی معلم بودن، راهنما بودن، کمک حال بودن. دانستن اینکه انسان مسئولیت دارد که یک جوان را شکل بدهد و آن را به مسیر‌های درست هدایت کند، خودش به تنهایی یک هدف بزرگ است.