باسوادی در 20روز

سحر جعفریان؛ روزنامه‌نگار

 بالاخره باسواد شدند؛20پسر بچه بازیگوش و پرانرژی زیر 18سال که از وقتی به یاد دارند نان‌آورکوچک خانواده‌شان بوده‌اند‌ و سرچهارراه‌ها یا در دکان‌های بقالی و پای تنور داغ نانوایی، درآمدزایی کرده‌اند. آنها کودکی‌شان را نه بازی کرده و نه درس خوانده‌اند، آنها کودکی‌شان را به زحمت، کار کرده و عرق ریخته‌اند تا اینکه روزگار، دستشان را گذاشت توی دست داوطلبان و همیاران نیکوکار مؤسسات خیریه و انجمن‌های فعال در حوزه کودکان (ارفک، کودکان فرشته و جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها) که حوالی محل سکونت‌شان یعنی دروازه غار، فعالیت می‌کردند. مؤسسات و انجمن‌هایی که با دغدغه‌های آموزشی و مهارتی خود، پای «علی صداقتی ‌خیاط»، نویسنده، فعال حقوق کودکان و جامعه‌شناس کهنه‌کار را نیز به ماجرای سوادآموزی این گروه از کودکان کار و خیابان نیز باز کردند. عمو خیاط که از باسواد شدن این بچه‌ها خیلی خوشحال است در جشن باسوادی آنها می‌گوید: «زبان پارسی را ظرف مدت 20روز به آنها یاد دادم و از تحریر نخستین جملات آنها مانند «آن مرد (عموخیاط) با لبخند آمد»، «حالا من هم سواد دارم»و «دیگر می‌توانم به آرزوهایم برسم» به وجد و انرژی مضاعف آن هم در سن 77سالگی خود آمدم.» برای عموخیاط که درس و مشقش را در کلاس پنجم دبستان رها کرده و بعد هم رفته سراغ خیاطی تا ظرفشویی در رستوران‌های بزرگ، برای او که دوباره از نوجوانی راه مدرسه در پیش گرفته و جامعه‌شناسی را در یکی از دانشگاه‌های معتبر فرانسه به پایان رسانده، یا برای او که چندین و چند کتاب درسی و داستان تالیف کرده، کودکان کار و خیابان، جامعه هدفی هستند که برای اعتلایشان از جان، مایه گذاشته و می‌گذارد.

حتی علی آقای سالخورده
در اثربخشی روش سوادآموزی عموخیاط همین بس که  برای یادگیری نشانه‌های پارسی 20 روز زمان بیشتر نیاز نیست و در این میان تفاوتی میان مسلم 15ساله، ولی13ساله، کاظم 17ساله و یا حتی حامد 10ساله که اغلب سرِ چهارراه‌های بزرگ پایتخت می‌ایستند تا اسپندی برای مشتری‌هایشان دود کنند یا شیشه‌های خودروهایشان را دستمال بکشند با علی آقای بیش از 60ساله که بهبودیافته از اعتیاد و همیار یکی از سراهای جمعیت طلوع بی‌نشان‌هاست، وجود ندارد. حالا علی‌آقا هم به لطف قرارگیری گاه بی‌گاه در معرض تکنیک‌های آموزشی عموخیاط، سواد نوشتاری و خوانش راآموخته.