کلیدها منتظرند!

سید سروش طباطبایی پور

این روزها  زنان، مردان و کودکان غزه، اسرائیل را به ستوه آورده‌اند و بعد از حدود 27هزار شهید و 66هزار مجروح، هرگز سرزمینشان را رها نمی‌کنند. از جنوب به شمال و از شمال به جنوب می‌روند؛ شهدایشان را با دستان خودشان دفن می‌کنند و با دل‌هایی رو به آسمان، از موشک، بمب و خمپاره‌ها استقبال می‌کنند اما هرگز وطنشان را ترک نمی‌کنند!
آخر، فلسطینی‌ها زخم‌خورده‌اند. خاطره روز نکبت سال1948 را فراموش نکرده‌اند، روزی که با زور مجبورشان کردند تا سرزمینشان را ترک کنند. مردمان فلسطین می‌گویند پدرانشان، وقتی کاشانه خود را ترک می‌کردند، اطمینان داشتند تا چند هفته دیگر باز می‌گردند و شاید به همین دلیل، کلید خانه‌، زمین‌ و باغ‌هایشان را دم دست گذاشتند تا وقتی بعد از چند هفته بازگشتند، درهای بسته را با کلیدهایشان باز کنند و خانه‌هایشان را دوباره در آغوش بکشند.
می‌گویند اشغالگران در آن روزها، در ایست‌های بازرسی خود، مدارک کاغذی و اسناد مکتوب خانه‌های فلسطینی‌ها را اگر می‌دیدند، نابود می‌کردند، به این امید که تاریخ، مالکان واقعی آن سرزمین را فراموش کند اما؛ کلیدها کار خودشان را کردند. امروز در فلسطین، کلیدهای غبار گرفته و رنگ‌و‌رو رفته، به نماد بازگشت تبدیل شده؛  نماد امید، نماد رسیدن به وطن، به عشق، به آرزو! کلیدهایی که دست‌به‌دست شده و از اجداد، به پدران و فرزندان رسیده و حالا مردمان فلسطین کلید به دست  خاکشان را رها نمی‌کنند که هیچ، به امید روزی هستند تا همه سرزمینشان را از اشغالگران بازپس گیرند و «چهره قدس، درخشان و  رخساره فلسطین، پر فروغ و تابان شود.»*

زیتون؛ نماد  صلح و مقاومت
نمادهای این سرزمین به همین‌جا ختم نمی‌شود. در فلسطین، درختان زیتون، سبز و سربلند و برافراشته‌اند و از گذشته‌های دور، نماد صلح، مالکیت، مقاومت و هویت مردمان این سرزمین است. هنرمندان این سرزمین نیز به‌خصوص در اشعارشان به چیدن زیتون اشاره می‌کنند:
«برای چیدن زیتون مهیا باشید!/ در لحظه‌هایی که درختان زیتون، بارور می‌شوند/  و  وطنی زاده می‌شود در چشم‌ها...»*

هندوانه، نماد پرچم برافراشته
در دوره‌ای، فلسطینی‌ها اجازه‌ی نمایش پرچم سرزمینشان را نداشتند؛ یک ایده، راهگشا بود؛ روی در و دیوار شهرها، هنرمندان این سرزمین  هنرمندانه هندوانه‌هایی که رنگ‌های سرخ و سبز و سیاه و سفید پرچمشان را در دل داشت، کشیدند و هندوانه در این سرزمین، دیگر میوه‌ای تابستانه نبود؛ آن نماد پرچم این سرزمین شد.

چفیه
بر روی چفیه‌های فلسطینی، طرح‌ها با ما سخن می‌گویند؛ خطوطی مشکی که نماد راه تجارت از این سرزمین به جهان است، برگ زیتون، نماد صلح و مقاومت و نقش تور ماهیگیری، نشانه ارتباط مردمان این سرزمین با دریای مدیترانه.
* بخشی از شعر «نزار قبانی»، شاعر شهیر عرب