به لاله در خون خفته

وقتی سال 57 رسید، روزها به شتاب از پی هم آمدند و مجالی برای تیرگی باقی نگذاشتند، چنان که شب‌ها فانوس فریادهای «الله اکبر» بر بام سرنوشت این ملت، درخششی دوچندان یافت. نوای زیبای انقلاب در سرودهای انقلابی چنان تجلی پیدا کرد که تا امروز نیز شنیدن آن نغمه‌ها برایمان تجلی‌بخش روزهای روشن انقلاب است. در این سیر و مسیر لاله‌هایی پرپر شدند و از جان خود گذشتند تا نوای جاویدان ایران در کوچه پسکوچه‌های شهر به صدا دربیاید.
در این میان، یکی از آثاری که تولید شد سرود «به لاله در خون خفته» بود. مهم‌ترین ویژگی‌های این سرود که در تمامی آثار معروف زمان انقلاب هم شنیده می‌شود، حس همدلی همه مبارزان است که با شور و حماسه در هم آویخته شده تا حال و هوای انقلابیون را همراه با امید و آرزوهای آنها بیان کند. همین حال و هوا و شرایط بود که مردم این سرزمین و آنهایی را که شاهد انقلابی پرشور بودند در رسیدن به آرمانی بزرگ همنوا کرد؛ حال و هوایی که در تمام این آثار حضوری درخشان دارد. مرحوم مجتبی میرزاده در مصاحبه‌هایش درباره تولید این سرود گفته بود: «من در زمان انقلاب حدود 200آهنگ ساختم و تنظیم کردم. آن موقع‌ها در شرایط خاصی کار می‌کردیم. روزی که به سازمان صدا و سیما رفتیم تا نخستین سرود را ضبط کنیم همه شیشه‌های سازمان شکسته بود. همه‌چیز از هم پاشیده و همه بلاتکلیف بودند. بسیاری از این آهنگ‌ها در همان شرایط ساخته و اجرا شد. وقتی قرار شد امام(ره) از پاریس به تهران بیایند، سازمانی به نام کمیته استقبال از امام خمینی(ره) در تهران تشکیل شده بود. آنها به ما چند سفارش دادند اما نگفتند که‌ساز باشد یا نباشد، خواننده باشد یا نباشد. ما هم با الهام از نوحه‌های مذهبی از سازهای برنجی مثل طبل و زنجیر و سنج استفاده کردیم. اما هنوز نمی‌دانستیم که آیا اجازه استفاده از خواننده را داریم یا نه. به‌خاطر همین از گروه کر استفاده کردیم.»


به لاله‌ در خون خفته، شهید دست از جان شسته
 قسم به فریاد آخر، به اشک لرزان مادر
که راه ما باشد آن راه تو، ‌ای شهید
که راه ما باشد آن راه تو، ‌ای شهید
همه به‌پیش، همه به‌پیش
 به یک صدا «جاویدان ایران عزیز ما»
که تا آخرین نفس راهت را ادامه خواهیم داد، ‌ای شهید
قسم به اسم آزادی به لحظه‌ای که جان دادی
به قلب ازهم‌پاشیده، شهید در خون غلتیده
که راه ما باشد آن راه تو، ‌ای شهید