ریسک یک - هیچ

در یک بازی کم‌موقعیت که بیشتر از نبرد تاکتیکی، پرتاب اوت‌های بلند و ضربات بی‌هدف سر داشت، استقلال با شوت آرمین سهرابیان و دفع ناموفق پارسا جعفری از ذوب‌آهن جلو افتاد. از اینجا به بعد انگار همان سناریوی همیشگی تکرار شد؛ دل‌خوش‌کردن تیم نکونام به همین یک گل و تلاش برای حفظ آن. در شرایطی که استقلال در طول بازی نشان داده بود نسبت به ذوب‌آهن برتری فنی دارد، باز هم بعد از گل عقب کشید و این فرصت را به تیم حریف داد که حمله کند و موقعیت گل بسازد. نهایتا هم ضربه علیاری، بازیکن ذوب‌آهن پس از برخورد به مهدی مهدی‌پور وارد دروازه آبی‌ها شد تا 2امتیاز حیاتی از دست جواد نکونام سر بخورد و پایین بیفتد؛ امتیازاتی که حفظ آن در یک نبرد دشوار بیرون از خانه می‌توانست کمک شایانی به استقلال باشد و این تیم را برای کسب عنوان روحیه‌بخش قهرمانی نیم‌فصل امیدوارتر کند.
توقف در این بازی، شاید همان داستان شکست در ریسک «یک- هیچ» بود. اینکه شما مدام دنبال کسب پیروزی‌های حداقلی باشید، گاهی مثل این بازی تاوان سنگینی به همراه دارد. استقلال نکونام که امسال 5پیروزی حداقلی و ازجمله 4برد یک بر صفر به‌دست آورده بود، در فولادشهر به سمت تکرار همین تجربه شیرین خیز برداشت و غرامت سنگینی داد. این فرمول در بازی با شمس‌آذر قزوین هم شکست خورد و به جرأت می‌توان گفت مقابل رقبایی همچون استقلال خوزستان و ملوان هم با خوش‌اقبالی به نتیجه رسید. استقلال اگر قصد دارد برای قهرمانی بجنگد، باید شبیه مسابقه با تراکتور باشد و وقتی خودش را تیم برتر زمین دید، پس از گل بی‌خودی وا ندهد. در اصفهان حتی استقلال خوش‌شانس بود که ذوب‌آهن به گل دوم نرسید. بالاخره یک جا این عطش شدید به کسب برتری‌های اقتصادی و ناپلئونی باید پایان بیابد و استقلال دست از حساب و کتاب افراطی درون زمین بردارد. یک گل، اندوخته‌ای است که در هر ثانیه از بازی ممکن است به باد برود؛ حتی بر اثر برخورد توپ به بازیکن خودی!

کلاس درس اقتصاد
نبرد نکونام و ربیعی، جدال مربیانی بود که با کمترین موقعیت به بردهای اقتصادی می‌رسند
 بازی بزرگ این هفته لیگ برتر با تساوی یک-یک میان ذوب‌آهن و استقلال به پایان رسید. همین جا باید از ذوب‌آهن تقدیر کرد که با پیشرفت چشمگیر و شگفتی‌سازی در این فصل، بازی‌اش با استقلال را به یک بازی بزرگ میان تیم‌های بالانشین جدول تبدیل کرده است. تاکتیک تیم محمد ربیعی در این فصل روی دفاع منسجم و انتقال سریع بعد از تصاحب توپ استوار شده است. پیش از بازی هم در این‌باره گفته شد که ذوب‌آهن علاقه‌ای به فوتبال مالکانه ندارد و در زمینه مالکیت توپ یکی از 4تیم انتهای جدول محسوب می‌شود. ذوبی‌ها در این مسابقه هم به عادت خود ادامه دادند و مقابل تیم میهمان فقط 42درصد مالکیت توپ داشتند. در مقابل، استقلال 58درصد مالکیت توپ داشت و حدودا 130پاس هم بیشتر از تیم میزبان ردوبدل کرد. تعداد پاس‌های 2تیم در این بازی 289 به 420 به‌سود آبی‌ها بود و البته استقلال در دقت پاس هم وضعیت بهتری نسبت به حریف داشت. دقت پاس شاگردان نکونام 76درصد بود درحالی‌که فقط 68درصد از پاس‌های سفیدپوشان ذوب‌آهن درست به مقصد رسید.
اما این تعداد پاس و این میزان از مالکیت، نهایتا منجر به خلق چند موقعیت و شلیک چند ضربه به سمت دروازه‌ها شد؟ آمارهای سایت متریکا نشان می‌دهد استقلال در این بازی 16شوت به سمت دروازه میزبانش زده که فقط 4ضربه درون چارچوب بوده است. ذوب‌آهن اما فقط 7بار در موقعیت ضربه‌زدن قرار گرفته و از این 7ضربه هم فقط 2ضربه داخل چارچوب قرار گرفته است. در واقع نسبت ضربات داخل چارچوب به کل ضربات در تیم ذوب‌آهن کمی بهتر بوده اما در مجموع ضربات، این آبی‌‌ها هستند که شرایط بهتری ایجاد کرده و موقعیت‌های بیشتری خلق کرده‌اند. این نکته را در آمار امید گل 2تیم هم به وضوح می‌توان دید. امید گل ذوب‌آهن در زمین خودش فقط 0.21 بوده است؛ یعنی این تیم فقط به اندازه 0.21گل موقعیت ساخته و برای رسیدن به یک گل باید 5 برابر این مقدار موقعیت ایجاد می‌کرده اما با خوش‌اقبالی و اشتباه بازیکن حریف به گل رسیده است. در مقابل اما امید گل استقلالی‌ها 0.74 است که شرایط این تیم را بهتر و آنها را برای زدن یک گل در این بازی سزاوارتر نشان می‌دهد. استقلال این فصل در بازی‌ با تراکتور، مس رفسنجان و آلومینیوم هم امید گل کمتر از یک داشت اما در آن بازی‌ها برنده شد. اوج این اتفاق در بازی با تراکتور دیده شد که امید گل آبی‌ها فقط 0.35 و کمتر از حریف بود اما آنها با نتیجه 2 بر صفر پیروز شدند.