2 دهه تمسخر برای یک نیاز بشری

محمد باریکانی؛ روزنامه‌نگار

حدود 2 دهه است که هر دولتی سخن از حل معضل سرویس بهداشتی در جاده‌های ایران گفت با تمسخر منتقدان و رسانه‌ها مواجه شد. همین نگاه تمسخرآمیز بود که دولت‌ها را از حل یکی از معضلات مهم زیرساختی جاده‌ای کشور بر حذر داشت و سرمایه‌گذاران را نیز به وحشت انداخت. حالا کار به جایی رسیده است که کمبود سرویس‌های بهداشتی بین راهی صنعت گردشگری ایران را نیز با مشکل مواجه کرده است. براساس آمارها ایران کمی بیشتر از
4 هزار سرویس بهداشتی بین راهی دارد.
 در حالی که نیاز کشور، ‌حدود 9 هزار سرویس بهداشتی است. سرویس‌های بهداشتی موجود نیز چنان کثیف و از کار افتاده‌اند که استفاده از آنها حتی می‌تواند سلامت مسافران جاده‌ای را نیز به خطر بیندازد. آمارهای گزارش اصلی این صفحه بیانگر یک فاجعه زیرساختی در صنعت گردشگری ایران است. این فاجعه را زمانی متوجه خواهید شد که صف چند صد متری برای استفاده از یک چشمه سرویس بهداشتی در رودبار را مشاهده کنید. آمارهای این گزارش می‌گوید که هر 1100 مرد نیازمند دسترسی به یک چشمه سرویس بهداشتی بین راهی در هر 25 کیلومتر در جاده است و هر 550 زن نیز باید به یک چشمه در همین مسافت دسترسی داشته باشد. اما فاجعه زمانی است که بدانیم به ازای هر 34هزار زن و مرد ایرانی در جاده‌های کشور(بیش از 200هزار کیلومتر) تنها 2 چشمه سرویس بهداشتی وجود دارد.
وزارت میراث فرهنگی و گردشگری و وزارت راه و شهرسازی اما به تازگی توافق احداث سرویس‌های بهداشتی جاده‌ای را امضا کرده و این توافقنامه هفته پیش به استان‌های کشور ابلاغ شد. براساس این «طرح تیپ»، وزارت میراث فرهنگی و گردشگری با سازمان راهداری‌ها و وزارت راه توافق کرده است که با کمک بخش خصوصی سرویس های بهداشتی مجهز به همراه تاسیسات جانبی درآمدزا برای سرمایه‌گذاران بخش خصوصی ایجاد شود.  وزارت راه زمین و تاسیسات زیربنایی را در اختیار سرمایه‌گذاران قرار می دصهد و وزارت میراث فرهنگی نیز سرمایه‌گذار را معرفی ‌می‌کند. سازمان راهداری هم در زمینه مکان‌یابی و ایمنی راه مشارکت دارد.
در این طرح قرار است علاوه بر نمازخانه، 2 مجموعه فروشگاه و رستوران کنار سرویس‌های بهداشتی جاده‌ای راه اندازی شود تا برای سرمایه گذاران بخش خصوصی درآمدزا و همراه با توجیه اقتصادی باشد.‌‌